Metal Gear, iedereen is wel bekend met deze franchise. Eén van de meest revolutionaire games regelrecht uit de hersenpan van het bekritiseerde genie Hideo Kojima. Op 1 september 2015 verscheen het vijfde deel in de main-serie waar ik ontzettend naar heb uitgekeken. Na alle nare omstandigheden tussen Konami en Kojima kan dit wel eens de laatste Metal Gear game ooit zijn, maar voordat het zover is geef ik graag mijn oordeel over misschien wel de beste Metal Gear game ooit?

Van Big Boss terug naar Snake
The Phantom Pain is het vervolg op Metal Gear Solid: Ground Zeroes, de korte (soort van) demo van Metal Gear Solid V en vertelt het verhaal van Big Boss. In Ground Zeroes was Big Boss hard bezig geweest om zijn privéleger op te bouwen en op het einde was te zien dat Mother Base, de basis van Big Boss, aangevallen werd waardoor hij uiteindelijk getroffen werd door een explosie. Hier gaat The Phantom Pain verder. Big Boss ontwaakt in het ziekenhuis en in typische Metal Gear stijl begint het met een aparte introductie. Het is heel filmisch in elkaar gezet, en natuurlijk is er de mogelijkheid om de zuster die jou verzorgt eens goed te bekijken (of je nou een ass of titty man of vrouw bent, het is allebei mogelijk). Al snel kom je erachter dat je je arm verloren bent, maar deze wordt vervangen door een robot arm. Ook krijg je een nieuwe naam en ga je voortaan door het leven als ‘Venom Snake’.

Het ziekenhuis wordt aangevallen en je ontsnapt, waarna je een oude bekende tegenkomt in de vorm van Ocelot. Samen vertrekken jullie naar Afghanistan om Kazuhiro Miller te redden en samen weten jullie Mother Base en het nieuw opgerichte Diamond Dogs leger weer tot een grote army force op te bouwen.

A few changes
Dit nieuwe deel brengt zowel veranderingen in de gameplay met zich mee als in voice actors. Zo is David Hayter vervangen door Kiefer Sutherland, wat ik persoonlijk nog steeds betreur. Niets mis met Sutherland, maar Hayter was natuurlijk wel het icoon van de MGS franchise. Ik kan me geen Big Boss/Solid Snake bedenken zonder zijn stem. Op zich maakt het niet zoveel uit dat Sutherland de rol van Hayter heeft overgenomen aangezien nog een andere verandering heeft plaatsgevonden in dit deel, de storytelling. De manier waarop het verhaal wordt verteld staat altijd centraal in de MGS games, en waar het normaal gesproken door middel van cutscenes gedaan werd, wordt het nu meer via briefings en cassette recorders vertoond. Natuurlijk zitten er altijd nog cutscenes in de game, maar vergeleken met eerdere titels is dit onwijs verminderd. Zo is de stem van Kiefer Sutherland eigenlijk vrij weinig te horen. Qua gameplay is het te vergelijken met MGS: Peace Walker. De game is speelbaar in zowel Main Ops als Side ops, waardoor het mogelijk is om missies door elkaar te spelen.

Ook is het mogelijk om één van de vier buddy’s mee te nemen op missies, D-Horse, Quiet, D-Dog en de D-Walker. Nou is D-Horse eigenlijk alleen maar relaxed voor transportatie, maar Quiet en vooral D-Dog zijn echt MVP’s. Een missie met D-Dog spelen is alsof je voetbalt tegen een kind van 5 jaar oud. D-Dog weet vijanden, mijnen en planten te vinden en markeert deze ook. Wanneer de band tussen jou en D-Dog gegroeid is en je hebt speciaal armor voor hem gemaakt, dan wordt het ook mogelijk om D-Dog de taak te geven om een vijandige soldaat te vermoorden of bewusteloos te slaan.

All your base are belong to us
Een grote mechanic in dit deel is Mother Base. Als speler dien je Mother Base uit te breiden waardoor je het als speler steeds groter ziet worden. Dan heb ik het zowel over het exterieur als over de bemanning op Mother Base. Dankzij de Fulton Extractor (dat gave ballonnetje wat aan soldaten en voorwerpen gehangen kan worden) transporteer je jouw soldaten, materialen, voertuigen en wapens naar Mother Base. Deze soldaten hebben elk een eigen gebied waarin zij goed zijn, en met genoeg soldaten en ervaring gaan deze departments een level omhoog. Denk aan R&D, Medics, Intel, etc. Met deze teams zijn weer nieuwe wapens en items te ontwikkelen en wordt het ook mogelijk om een air strike op te roepen. Dit is allemaal heel vet in elkaar gezet, ook met de mogelijkheid om vrij door Afghanistan en later Angola te lopen. Vijanden blijven respawnen en ze blijven op gelijk niveau, dus wanneer je tegen het einde van de game aanloopt en alleen maar soldaten met een hoge rank tegenkomt, stijgen jouw departments enorm in level.

”De besturing is heerlijk en het loopt nog vloeiender dan een gesprek met een dronken hitsige meid”

All your online base are belong to us
Metal Gear Solid V: The Phantom Pain kan ook online gespeeld worden. Dan heb ik het niet over Metal Gear Online, die ook weer heel vet is, maar over de main game. Zoals vertelt spelen Bases een grote rol in MGS V: TPP, en online kan jij de basis van een andere speler aanvallen. Hierdoor kan nieuw personeel voor jouw Base gerekruteerd worden en ook zijn er materialen te stelen waarmee je jouw Base nog verder kan uitbreiden.

Als jouw Base aangevallen wordt verschijnt er een melding op je iDroid waardoor het mogelijk is om naar de Base te vertrekken en deze te verdedigen. Het was een leuk concept, maar hier heb ik niet echt veel gebruik van gemaakt. Zonder online te spelen verzamel je al genoeg personeel en bruikbare materialen, en voor PvP actie speel ik toch liever Metal Gear Online.

Geile gameplay
De MGS franchise staat natuurlijk niet alleen bekend om de storyline, maar ook om de gruwelijke gameplay. Het is eigenlijk de bedoeling om stealthy te spelen en om overal langs te sluipen, maar het is ook mogelijk om in Rambo stijl je doel te bereiken. In TPP is dit niet anders, maar de gameplay is in dit deel wel heel erg goed uitgewerkt. De besturing is heerlijk, het loopt nog vloeiender dan een gesprek met een dronken hitsige meid, Venom Snake kan sprinten, het hurken en liggen gaat onwijs soepel en zo zijn er nog veel meer voorbeelden van goed uitgewerkte gameplay elementen op te noemen. Gezegd moet worden dat Snake in dit deel zeker veel meer bewegingsvrijheid heeft gekregen. Vijanden zijn slimmer dan in de voorgaande delen, maar nog steeds wel een beetje achterlijk. Ook zijn de controls van voertuigen een beetje stijf waardoor ik liever over de map heen sprint in plaats van een auto te jatten. Het is ook mogelijk om een helikopter op te roepen om naar een plek gebracht te worden, maar hierbij krijg ik een beetje het gevoel alsof ik een luie student met een OV-kaart ben. Je weet wel, de bus pakken voor een afstand van 30 meter.

Conclusie

90

MGS V: TPP is een gruwelijke game. De controls zijn geweldig en het voelt allemaal zo goed. Verder is het heel gaaf dat je vrij door de wereld kan ronddwalen en constant je Mother Base aan het uitbreiden bent. Het verhaal was eigenlijk het minste aan de game. Niet dat die zo slecht was, maar ik voelde de manier van storytelling niet echt. Het was anders, en als speler dien je zelf de cassette tapes te luisteren om meer informatie te krijgen. TPP is een mooie afsluiting van een legendarische franchise, maar natuurlijk hoop ik dat het weer goedkomt tussen Konami en Kojima want een leven zonder Snake is niet tof.

Pluspunten

+ Controls werken in orde
+ Mother Base kan veel uitgebreider worden
+ Besturing is goed uitgewerkt
+ D-Dog
+ Metal Gear Online is gratis inbegrepen

Minpunten

– Voertuig besturing werkt te slecht
– Waarschijnlijk de laatste MGS game ooit