Door de geschiedenis heen hanteert de mens allerlei verschillende gebruiken. Sommige gebruiken stemmen voort uit bijgeloof, anderen vanuit traditie. Wat vaak een grote rol speelt in deze gebruiken is angst. Perfect voor een horror game natuurlijk!

Er is een duidelijk verschil tussen horror uit het Verre Oosten en hier uit het Westen. Horror uit het Oosten werkt bijvoorbeeld meer met concepten en achterliggende gedachtes en Westerse horror is vaak meer van de gore en groteske beelden. De verschillende horror stijlen leveren dan ook beide andere potentie voor games. Project Zero, Fatal Frame in Japan, is een franchise die bij menige thrillseekers een bekende ring in de oren is. In de spellen maak je gebruik van een camera om vijandige spoken uit deze wereld te helpen voor ze dit bij jou doen.

Make love to the camera
Ook deze Project Zero game is niet anders. De camera obscura, zoals deze zo lieftallig heet, is je voornaamste manier van zelfverdediging in dit spel. En nee, je hebt geen tijd voor selfies als je op de hielen gezeten wordt door een vervelend spook.

”En nee, je hebt geen tijd voor selfies als je op de hielen gezeten wordt door een vervelend spook”

Je bestuurt door het verhaal heen de verschillende personages Yuri, Ren en Miu. Deze personages hebben allemaal toegang tot een camera die je door middel van verzamelde punten en upgrades sterker kunt maken. Punten krijg je door schade te doen op vijandige spoken, of ronddwalende spoken vast te leggen. Des te beter de shots, des te meer punten.

De Wii U gamepad leent zich perfect voor de gameplay. Het voelt heel natuurlijk om deze te gebruiken. Je kunt ervoor kiezen om de gamepad zelf rond te bewegen of de control sticks te gebruiken.

In het heetst van de strijd is het belangrijk om een koel hoofd te houden. Je kan namelijk niet triggerhappy op die foto knop drukken. Na het maken van een foto is er een herlaad-tijd, een cooldown voor je een volgend shot kunt maken. Dit is anders ten opzichte van de voorgaande delen, waar je geen herlaad-tijd had. Toch voelt het natuurlijk aan. Simpelweg een foto maken heeft ook weinig zin. Je richt namelijk de meeste schade als je een vijand precies tijdens een aanval op het juiste punt vast weet te leggen. Deze shots heten een “fatal frame”, en vragen van je dat je het aanvalspatroon van de vijand bestudeert voor de juiste timing. Een ander sterke aanval is de “shutter chance” shot, waar je vijf of meer objecten in een frame weet vast te leggen.

Ik voel nattigheid
Geen Project Zero spel is compleet zonder een gestoord verhaal. In Japan is water altijd een groot horror item geweest en dit staat dan ook centraal in Maiden of Black Water. Een speciale gameplay mechanic is de natheid meter. Gedurende het spel kom je veel in aanraking met water, en dat vult je meter op. Als de meter vol is zijn spoken die je tegen komt agressiever en richten ze meer schade. Uiteindelijk ben je zelfs vervloekt en loopt je levensbalk langzaam leeg. Deze natheid is ook te zien aan de kleding van je personage. Een leuk detail.

Anders dan voorgaande delen is dat het spel nu in hoofdstukken is ingedeeld. Dit was altijd al de formule van de serie, maar op een andere manier. In de oudere spellen speelde je door het verhaal en had je save points. Nu heb je na elk hoofdstuk een menu met alle ontgrendelde hoofdstukken en de keuze om oudere hoofdstukken opnieuw te spelen. Dit zorgt er ook voor dat hoofdstukken een andere dynamiek krijgen. De nadruk ligt minder op het oplossen van puzzels en meer op het verkennen van de afwisselende gebieden. Hierdoor zijn er meer omgevingen om te verkennen ten opzichte van de oude spellen waar je vooral in een gebied bleef.

Het verhaal beeldt zich globaal uit naarmate je verder in het spel komt, maar voor de gruwelijke details moet je toch wat meer moeite doen. Na het verslaan van vijanden kun je ze aanraken en krijg je een korte cutscene te zien over de rol van die vijand in het verhaal. Vaak zijn deze scenes zo cryptisch dat je er alsnog niet heel veel mee kunt, of zijn ze vooral meer om een toon neer te zetten. Uiteindelijk vallen de stukjes wel langzaam op hun plek.

Langzaam is daar wel het juiste woord bij. Het verhaal zelf staat niet heel sterk, en de vertelling hiervan doet het lijken of deze langer is dan de werkelijkheid. Het plot is heel dun over een lengte van ongeveer dertien tot zestien uur uitgesmeerd en is niet vies van elementen herhalen. Dit kan soms enorm frustrerend zijn en je uit het verhaal halen. Het helpt ook niet dat de moeilijkheidsgraad van de één of andere missie ineens dramatisch verandert.

Ghost hunters
De selectie aan spookachtige vijanden is in dit deel beter dan voorgaande delen, maar laat helaas wel wat aan de wensen over op sommige fronten. Zo kom je in het ene hoofdstuk bijvoorbeeld veel minder vijanden tegen dan de andere, en voelt het soms zelfs alsof de vijanden er meer zijn voor opvulling. Andere keren wordt je door meerdere spoken tegelijk aangevallen en is het overzicht snel verloren. Als je een bepaalde vijand al een aantal keer gezien hebt gaat de angst er wel een beetje vanaf. Een extra punt van frustratie hierbij is dan ook als spoken hun tijd nemen om je aan te vallen. Soms sta je minuten lang met een vijand in je vizier rond te dansen voor deze iets doet. Het spel mist hier dus een fijne balans.

Een ander puntje van frustratie wat betreft de vijanden is de eindbaas. Project Zero heeft altijd een moment dat je de eindbaas al eens tegen komt en hiervoor moet vluchten omdat je geen schijn van kans maakt. Het is een spannend concept, maar helaas is dat evenement in dit spel dramatisch vormgegeven. Bij alleen al het aanraken van de eindbaas ben je direct dood. Op zich niets mis mee, maar wel als je verplicht door hele dunne bergpaadjes moet rennen die net wijd genoeg zijn voor één persoon. De eindbaas is geprogrammeerd om steeds voor je te verschijnen, wat die dunne paden dus onbegaanbaar maakt. Beetje jammer als dat de enige weg is waar je heen kunt.

Conclusie

60

Maiden of Black Water is een vermakelijk spel dat zeker de juiste atmosfeer in huis heeft om horror fanaten te vermaken. Grafisch ziet het spel er netjes uit en komt het water element goed tot zijn recht. Het langzame verhaal is beter te verteren als je er de tijd voor neemt. Dit spel geeft op de Wii U een ervaring die simpelweg niet te doen is op andere platforms, zoals bijvoorbeeld het gebruik van de gamepad.  Toch is dit spel niet zonder gebreken. Het spel brengt een goede opzet maar benut regelmatig de kansen niet om echt goed door te zetten. Schrikelementen voelen na verloop van tijd moeizaam aan en bieden te weinig variatie. De uitvoering begint na een derde in het spel af te zwakken waardoor het lijkt alsof de makers geen tijd meer hadden om wat spijs toe te voegen. Gevechten kunnen soms frustrerend zijn als vijanden niet meewerken. Al met al is Project Zero: Maiden of Black Water een goed voorbeeld van struikelen op de finish lijn. De race is vermakelijk, je wint ook, maar je houdt er toch het gevoel dat het beter kan aan over.

Pluspunten

+ Juiste atmosfeer
+ Verhaal heeft goede opzet
+ Grafisch netjes
+ Een echte WiiU titel
+ Extra Ayane (Dead or Alive) hoofdstuk bij uitspelen

Minpunten

– Frustrerende gevechten
– Gemiste kansen betreft scares en opzet
– Europese en Amerikaanse versies gecensureerd
– Onjuiste balans
– Slordig level design op sommige momenten