Op 20 oktober 1995 werd er een game released op de Super Nintendo genaamd Terranigma. Het laatste deel van de Soul Blazer trilogie. De game werd gemaakt door het kleine bedrijf Quintet en uitgegeven door Enix. Ja dat is de Enix uit Square Enix. Zoals je dan al kan raden is het natuurlijk een RPG. Aangezien het vandaag 20 jaar geleden is dat de game het licht zag op deze mooie maar verschrikkelijke wereld, en ik zonder deze game misschien wel nooit echt een gamer was geworden, begonnen mijn handen te tintelen vandaag.
Putting yourself in real deep shit
Terranigma begint in het dorpje Crysta, omringt door bomen. Er zijn verhalen over The Outside World, maar er is nog niemand daadwerkelijk buiten Crysta geweest. Dat is ook onmogelijk aangezien er niet echt een uitgang is om het dorp te verlaten. Je neemt de controle over Ark. Je hebt de mogelijkheid om Ark een andere naam te geven, maar zoals veel oude games is dit gelimiteerd tot 5 karakters. Fun fact, ik had vroeger vaak de illusie dat mijn ouders mij beter Mitch hadden kunnen noemen omdat Mitchell nergens paste. Hij is een jongeman met een liefde voor kattenkwaad. Ark woont samen met zijn opa en familie. In het begin krijgen we te horen dat Ark weer voor problemen heeft gezorgd bij de Wevers (huehue) van Crysta en moet zijn verontschuldigingen aan te bieden. Bij de Weavers leeft Elle, de overduidelijke love interest van Ark. Elle is de enige die naar de verontschuldigingen wil luisteren en de rest zegt dat Ark weg moet wezen. Hij heeft sorry gezegd toch? Job done.
Ark gaat terug naar huis en ziet een aantal mensen om een deur staan. Het is een speciale deur want deze deur is nooit echt geopend. De familieleden zeggen dat Ark het eens moet proberen aangezien hij degene is die de problemen veroorzaakt. Ark tilt potten op en gooit deze tegen de deur. Na drie potten is het dan zo ver, de deur is open. Maar nadat deze deur open is krijgt iedereen een slecht gevoel en verlaten ze zo snel mogelijk de kamer, behalve Ark natuurlijk. Hij betreedt de deur en komt in een donkere kelder terecht. Er is helemaal niets in deze kelder behalve een doos. Zodra Ark deze doos aanraakt komt er een vriendelijke demoon uit genaamd Yomi. Na een gesprek met Yomi komt Elle de kamer binnen en verteld ze dat ze het gevoel had dat Ark weer kattenkwaad uit aan het halen is. Midden in het gesprek verandert Elle in een ijs standbeeld, maar Elle is niet de enige. Eenmaal uit het huis kom je erachter dat iedere inwoner van Crysta verandert is in een ijs standbeeld. Iedereen behalve jij en je opa. Je opa verteld aan jou dat je jezelf in real deep shit geholpen hebt en het nu aan jou is om de wereld te redden. De wereld? Ja de wereld. We komen erachter dat Crysta zich in het midden van de aarde bevindt en de buitenkant van de aarde volledig leeg is. Met het openen van de doos zijn de inwoners van Crysta bevroren, en de enige manier om deze te ontdooien is door de vijf torens te betreden en daar de vijf kamers te activeren.
Nadat Ark de doos genaamd Pandora’s Box had geopend, verscheen er ineens een poort uit Crysta waardoor deze torens nu toegankelijk zijn. ”Waarom moest ik nou weer die deur kapot maken?” denkt Ark bij zichzelf.
The world of Ark is dark
Dat was een lange beschrijving over de introductie van de game, maar dat verdient deze game ook. Het vette aan deze game is dat jij een soort van god bent. Niet letterlijk een omnipotente god, maar jij bent degene die de wereld zijn vorm gaat geven. Het wordt duidelijk dat je niet klaar bent zodra je de vijf torens overwonnen hebt. Zo verteld opa aan jou dat met elke toren die je klaart, een continent op aarde tot leven komt. Om deze continent te bezoeken moet je via een gat naar de bovenkant van de aarde vallen. Zodra je aankomt is de aarde helemaal leeg en verwoest. Je moet stap voor stap leven op aarde brengen. Beginnende met de planten, daarna de vogels, vervolgens de dieren en tot slot de mensen. Dit wordt gedaan door dungeons uit te spelen en een eindbaas te verslaan. Het is echt heel gaaf om de wereld stap voor stap te zien groeien en evolueren. Je ziet dit ook terug op de overworld en dit alles heeft weer effect en consequenties.
Het is echt een hele diepgaande game voor zijn tijd, zo komen er kwesties naar boven waaronder de discussie tussen evolutie en God, een discussie over wat goed en kwaad is, het effect wat mensen op de aarde hebben, etc. De game bevat behoorlijk donkere momenten met name Sylvain Castle en de scene van de geit in Tibet. Mijn vader verteld me nog steeds regelmatig dat ik vroeger de game ‘het akelige spel’ noemde. Nu ik een grote stoere jongen ben is het dat niet meer, maar ik waardeer de donkere momenten in een tijdperk waarin games voornamelijk op kinderen gericht waren wel.
Vloeiend
Na bovenstaande uitgebreide uitleg over de personages, het verhaal en de wereld, heb ik de gameplay nog niet aan boden laten komen, shame on me! Terranigma is een action RPG. De gevechten zijn real time dus je kan alle kanten op in een gevecht. De vijanden zijn standaard op de map, dus je kan er zelf voor kiezen of je wel of niet wil vechten. Het is dus niet zo dat wanneer je een vijand aanraakt je getransporteerd wordt naar een gevecht. Vanwege de real time actie verlies je geen health wanneer je tegen een vijand aanloopt, want het is gewoon mogelijk om te sprinten en de vijand te ontwijken. Ark maakt gebruik van speren en kan hier allerlei gave trucjes mee. Wanneer je springt en de attack button indrukt, doet Ark een 360 graden swing waarmee je vijanden van alle kanten aanvalt. Ook is het mogelijk om een soort speer sliding te maken waardoor je snelle jabs achter elkaar uitvoert. Wat ik destijds ook erg gaaf vond, was dat de speren allerlei verschillende kleuren hadden. Een kleine feature dat toch wel erg leuk was in die tijd. Buiten de story en de gameplay had de game ook een uitmuntende soundtrack. Miyoko Kobayashi had destijds een soundtrack neergezet die ik zelfs twintig jaar later nog altijd boven de vele nieuwere soundtracks aanprijst. Het moment dat je Crysta verlaat en in een donkere wereld met rivieren van lava terecht komt en de theme ‘Underworld’ begint te spelen zijn ook momenten waarin je kippenvel over je hele lichaam krijgt.
Conclusie
Natuurlijk was de SNES een console waar veel geweldige games op zijn uitgebracht (Donkey Kong Country 2, Earthbound, Chrono Trigger, Super Mario World, Super Metroid.), maar Terranigma blijft nog altijd mijn favoriete game. De story stak zo goed in elkaar en bevatte alles wat je kon bedenken. Er waren momenten dat de game onwijs vrolijk was, waarna tien minuten later de deur werd dicht getrokken en je je in eternal darkness bevond. Het confronteerde je met de wereld waarin we daadwerkelijk leven en kwesties waar we elke dag mee te maken hebben. Je kreeg echt een band met Ark en het was leuk om alle momenten uit de geschiedenis met hem mee te maken (maar dan wel in een fantasy setting). Dit gepaard met de muziek en de 16 bit graphics waar ik nog steeds een grote fan van ben, zorgt voor een geweldige ervaring die je eigenlijk niet mag missen. Ben je een RPG fan, een SNES fan, een muziek fan of een gewone fan? Doe wat je kan om de game te kunnen spelen! Ik speel hem elk jaar in de zomer een keer uit en het blijven voor mij heerlijke momenten, keer op keer!
Reacties