We kennen het onderhand allemaal wel, de verhaal gedreven games zoals Heavy Rain en de Telltale games van tegenwoordig komen steeds vaker terug. Zo ook de game Until Dawn, een game die een aantal jaren geleden te zien was tijdens een Gamescom persconferentie waarna er bijna niets meer van vernomen werd. De game is nu al een klein tijdje uit, maar aangezien het spel erg verhaal gedreven in elkaar zit, is het aan mij de taak om het eens helemaal uit elkaar te halen. Hierbij komt natuurlijk de gebruikelijke waarschuwing: “spoilers ahead!”.

Het spel begint eigenlijk al gelijk met een vervelende ondertoon. Je keuzes maken namelijk geen ene moer uit. Het begint vrij kalm. Een paar vrienden zijn op vakantie naar een hutje in een ver weg van de samenleving à la Cabin in the Woods. Echter zijn deze tieners zoals in alle cliché horrorfilms neergezet als een stel schreeuwerige vervelende typetjes. Dat is eigenlijk ook gelijk hetgeen dat deze game erg vermakelijk maakt voor een stel drankspelletjes, aangezien werkelijk alles voorbijkomt uit de afgelopen decennia van het horror genre. Geesten, monsters en een moordenaar die sterk gebasseerd is op de Saw films. Het komt er allemaal in voor!

Zonder jas
Maar goed, onze tienertjes halen een grap uit waarbij één van de meiden die was meegegaan, compleet voor paal werd gezet. Zo ongemakkelijk als de pest dat deze situatie natuurlijk voor haar is, besluit ze om zonder jas weg te rennen, door de verschrikkelijke kou die haar buiten te wachten staat. Het is op dit moment dat haar zus heeft doorgekregen wat er zich heeft afgespeeld, en ze besluit haar achterna te gaan. Een paar monsters en een man met een vlammenwerper later en ze hangen allebei aan een ijsrots tientallen meter boven een gigantische kloof, zonder handschoenen wil ik daarbij toevoegen. Het is op dit punt dat blijkt dat de onvermijdelijke val naar beneden niet te voorkomen is en daarmee sluit dan ook onze eerste ervaring met de game af.

Echter is dit niet voor lang, wanneer blijkt dat in een fractie van een seconde een heel jaar voorbij is gegaan. Wat gaat dat toch altijd snel in die games. Toch besluit het vriendengroepje weer terug naar de bergen te gaan en opnieuw een heerlijk feestje te houden. Nu leren we pas echt goed de vrienden kennen en komen er een aantal gameplay elementen bij kijken.

Babysitten
Zo zijn er in de game een flink aantal totempalen te vinden die de paashaas van de Indianen maar al te graag voor ons heeft rondgestrooid. Ook is er een speciale dokter die regelmatig komt kijken of je het nog een beetje uithoudt met de vervelende tieners waarop je moet babysitten. Zo stelt hij je vragen met wie je het best overweg komt en wie van het vriendengroepje je het minst mag (Emily!). Alhoewel deze vragen leuk zijn om eens met een kopje warme chocomelk te reflecteren op de game, voegen ze verder te weinig toe aan het verhaal.

”Zo zijn er in de game een flink aantal totempalen te vinden die de paashaas van de Indianen maar al te graag voor ons heeft rondgestrooid”

Gollum
Tot slot blijkt echter dat niet jij, maar onze grote vriend Josh het personage is die naar de psychiater gaat. Dit is misschien de enige grote twist die het verhaal kent, en hij komt eigenlijk maar slecht aan. Maar goed, de rest van het clubje komt er ook achter en natuurlijk is er direct een grote ruzie. Josh wordt opgesloten. Het is op dit moment dat onze vriend, meneer de vlammenwerper (uit het begin van de game), weer eens om het hoekje komt kijken. Hij vertelt over de monsters die blijkbaar rondlopen in de game en het is vanaf dit moment dat je niets anders meer zult tegenkomen dan deze vieze Gollum look-a-likes van de The Lord of the Rings films. Je begrijpt wel dat dit het punt is waar alles in het verhaal naar toe ging. Het duurt niet lang of meneer de vlammenwerper wordt onthoofd door de Gollums waar hij jarenlang tegen heeft gevochten zonder vrijwel een schrammetje op te lopen. Uiteraard ook niet te voorkomen.

Uiteindelijk loopt alles uit tot een grote scène in onze ‘Cabin in the Woods’. In dit gevecht gaat het er voornamelijk om dat je je controller neerlegt en van tijd tot tijd een knopje indrukt. Ook zo’n grensverleggende gameplay functie, het volledig stilhouden van je controller voor ongeveer twee minuten achter elkaar. Helaas komt dit op het einde zo vaak voor, dat het goed mogelijk is dat je alsnog de helft van iedereen kwijt raakt, omdat je door ademhalen (wat overigens best belangrijk is voor het functioneren van het menselijk lichaam) per ongeluk je armen bewoog. Deze eind sequentie vindt altijd plaats, omdat er een aantal van de vriendengroep pas op dit moment kunnen sterven. Zo zie je maar weer dat je op zowel het begin, als op het einde maar bizar weinig invloed kan uitoefenen.

Conclusie

65

Je ziet het al, ik ben door de game heen gevlogen, maar deze review was dan ook voornamelijk bedoeld voor degenen die de game net zoals ik ook hadden uitgespeeld. Ik ben dan ook benieuwd naar jullie mening over de game. Weet wel dat ik het niet een slechte game vind. Ik vind het alleen doodzonde dat Telltale Games een veel vermakelijkere verhaallijn weet neer te zetten waar je keuzes er wel toedoen, en dat voor ongeveer de helft van de prijs.