Column: Het bedrog dat No Man’s Sky heet

Voor degenen die verward zijn over het einde van mijn zojuist geschreven korte betoog, zet ik even een paar stappen terug, gezien ik toch de geschiedenis achter dit bedrog van een spel moet benoemen. Het is alweer een tijd geleden dat No Man’s Sky is uitgekomen. Een spel gemaakt door de ‘indie-ontwikkelaar’ Hello Games, werd uiteindelijk gekaapt door Sony’s marketing team en ging van een leuke ruimtesimulator van ongeveer 20 euro naar de grootste space sim aller tijden. Althans, dat had het moeten worden. Het prijskaartje werd met 40 euro’s verhoogd en de Managing Director, Sean Murray, kreeg vrij spel om allerlei nonsens uit te spuiten over zijn product. Door hem werden allerlei loze beloftes gemaakt, waaronder de mogelijkheden om andere spelers tegen te komen. Het zou dagen, weken, of zelfs maanden kunnen duren, maar het zou mogelijk zijn. Ware het niet dat een paar dagen voor de release op Twitter werd bekendgemaakt dat No Man’s Sky misschien toch niet geschikt zou zijn voor spelers die zoeken naar een multiplayer ervaring. Oorspronkelijk kocht ik No Man’s Sky met de hoop dat ik andere mensen tegen kon komen en ik was bereid daartoe om dagen op zoek te gaan. Tevergeefs, want deze optie en veel meer dat door ‘Hello Games’ werd beloofd, bevindt zich gewoon niet in het spel. Wat overblijft is het ergste dat een game kan overkomen: Het is saai.

No Man’s Sky heeft een bepaalde aantrekkingskracht die je zeker voor de eerste twee uur immens weet te vermaken. Het is daarna pas dat je begint te merken dat dingen zich beginnen te herhalen. Dit komt doordat er gewoon zo weinig te doen is. Mineralen verzamelen en verkopen om te kunnen sparen voor dat gigantische schip waar je zo graag in wilt vliegen, is het enige dat ik heb kunnen vinden wat daadwerkelijk de moeite waard is om te blijven spelen. Alleen jammer dat de beloofde opties om je schip te kunnen benoemen en de gigantische ruimtegevechten waar de speler aan kan meedoen allebei niet in het spel zitten.

Laat ik iets dieper ingaan op de flora en fauna. Dit is namelijk een grote drijfveer. Er bevinden zich talloze creaties in het spel. Van zwevende tentakelmonsters en krabachtige wezens, tot aan kleine zeepaardjes wiens evolutie ervoor heeft gezorgd dat ze nu ook op land kunnen rond dwarrelen. Nu ik erover nadenk zijn er wel erg veel krabben te vinden op de planeten waar ik ben geweest. Ook is het vrij jammer dat je vrijwel geen interactie met de krabben kunt vertonen, behalve neerschieten en een stukje koolstof voeden dat overigens helemaal niets doet.

Ach, laat ook maar. De hype achter No Man’s Sky is al zo lang geleden uitgestorven, dat voor de mensen die dat nog niet hadden gedaan, er nog maar vrij weinig overblijven die daadwerkelijk geïnteresseerd zijn om het spel aan te schaffen. Laten we wat negatieve punten opnoemen en in een kringetje dansen op het graf van wat No Man’s Sky had kunnen worden. No Man’s Sky lijkt in geen enkel opzichte op hetgeen dat ons voor de release van het spel werd beloofd. Zelfs het grootse mysterie van wat zich eigenlijk in het midden van het heelal bevindt, stelt niets voor en is wederom een door gehamerde loze belofte in de hoop enkele duizenden onbewuste slachtoffers over te halen om hun wanproduct te kopen.