Al van kleins af aan ben ik geïnteresseerd in horror. Ik heb al vele films gezien die mij de stuipen op het lijf jaagden, maar voor mij komt de enge atmosfeer het beste tot zijn recht in video games van dit genre. Een paar van de grotere bijdragers van dit soort video games zijn natuurlijk Silent Hill en Resident Evil. Nu van de laatste een bundel met twee ijzersterke herziene titels binnen de franchise is uitgekomen, wil ik daar in deze lap tekst meer over zeggen. Echter is er geen beter moment om te vertellen dat ik alvorens deze bundel nog nooit de originele Resident Evil heb gespeeld. Maar genoten, dat heb ik zeker!

Resident Evil REmake
Zoals eerder aangegeven zitten in deze bundel twee games. Namelijk Resident Evil en Resident Evil Zero. Beiden zijn opgepoetst tot High Definition, maar ik wil beginnen met meer te vertellen over de eerste. Resident Evil kwam oorspronkelijk uit in het jaar 1996. Deze game ging al eens eerder op de schop. Gebieden, voorwerpen en zelfs nieuwe vijanden werden toegevoegd in een GameCube release. De game werd een remake die in 2002 wereldwijd lovend werd ontvangen. Juist van die remake besloot Capcom samen met het team van “conciërges” het spel nogmaals op te poetsen. In 2015 werd via de digitale distributiesystemen wederom het spel aan de massa verkocht en ook nu is hij weer op een disc verkrijgbaar.

Laat ik beginnen met te beschrijven hoe de game naar mijn mening speelt, want dat is namelijk erg traag. Dat is verbazingwekkend, aangezien de originele game nog veel trager speelde. In de game kan je kiezen tussen zowel de originele als de herziene besturing. In de originele besturing moet je jouw personage draaien voordat je hem daadwerkelijk recht vooruit kan laten lopen. Gelukkig is die onzin eruit gehaald en loopt je personage tegenwoordig gewoon in de richting waar jij je controlstick naartoe duwt. De game heeft namelijk een vast cameraperspectief die telkens van positie veranderd. Soms kan dit voor frustratie zorgen. Wanneer bijvoorbeeld een zombie je in een ander scherm aan het opwachten is, merk je dit door de positie van de camera pas veel te laat op. Gelukkig zijn dat de enige klachten die ik heb. Het brengt namelijk ook nog een enorm pluspunt met zich mee, de atmosfeer. De sfeer in deze game druipt, net als het angstzweet uit mijn bilnaad na een uurtje gespeeld te hebben, ervan af. Het is werkelijkwaar fantastisch!

Echter heb ik nog steeds niet verteld wat de hoofdzaak is dat ik de game traag vind spelen. Dit komt namelijk door de gigantische hoeveelheid complexe puzzels die in de game verstopt zitten. Zo loop je al direct aan het begin van de game tegen een muur op wanneer je niet alles uiterst nauwkeurig onderzoekt. Je moet voor het verkrijgen van de Armor Key een Imitation Key vinden. Om deze te krijgen moet je twee honden doden en de halsband van één van de honden oprapen. Daarna moet je deze onderzoeken om een klein steentje te bemachtigen. Vervolgens moet je dit steentje nogmaals onderzoeken om daadwerkelijk een nep-sleutel van te maken die je nodig hebt om verder te komen in de game. Dat de focus op puzzelen ligt in plaats van hersenloos zombies neerknallen heb ik geen problemen mee, integendeel, maar deze onzin is werkelijk waar te cryptisch en maakt het voor mij onmogelijk om de game op eigen been uit te spelen zonder de hulp van een guide. Daarbij komt het feit dat je na elke deur een tussenfilmpje van ongeveer 5 seconden te zien krijgt, dat dient als laadscherm, werkelijk frustrerend. De oorspronkelijke remake in 2002 had dit nodig om soepel te kunnen draaien, maar voor een new-gen uitvoering van een spel dat meer dan 10 jaar daarvoor uitkwam is het ronduit onacceptabel! Tijdens de vele puzzels maak je veelvuldig gebruik van deze deuren en hoewel het in het begin een klein ongemakje lijkt, komt het uiteindelijk alleen maar over als een hinder die de gameplay onnodig vertraagt.

”De sfeer in deze game druipt, net als het angstzweet uit mijn bilnaad na een uurtje gespeeld te hebben, ervan af. Het is werkelijkwaar fantastisch!”

Genoeg gesproken over dingen die ook al beschikbaar waren in de oude remake. De hamvraag luidt dan natuurlijk: ‘Welke veranderingen zijn er in deze game verwerkt ten opzichte van de 2002 uitgave?’ Naast dat de game er natuurlijk prachtig uit ziet sluit de grafische stijl ontzettend goed aan bij de atmosfeer van de game. Buiten dat is er vrij weinig veranderd. Dat is ontzettend jammer, aangezien de remake in 2002 vele extra’s bevatte en zelfs puzzels compleet had aangepast, en in mijn mening verbeterde, ten opzichte van de originele uitgave. Naast een aantal glitches die er zijn uitgehaald, is de enige andere noemenswaardige verandering de toevoeging van een nieuw kostuum voor de hoofdpersonages Jill en Chris. Je kunt ze nu besturen in hun outfits van Resident Evil 5 en later.

Resident Evil Zero
De volgende game op het schijfje is Resident Evil Zero. Deze game speelt zich af voor de gebeurtenissen in deel 1. In Resident Evil kon je aan het begin van de game kiezen of je wilde spelen als Chris of Jill. In Zero speel je aan het begin van de game als Rebecca Chambers, maar later komt daar ook nog het personage Billy Coen bij. In deze game neem je de rol van beide personages aan en kan je ook schakelen tussen beiden. Dit zorgt voor een diepere laag bij het voltooien van puzzels en komt erg verfrissend over.

De gameplay loopt even ‘soepel’ als in de game die ik een aantal alinea’s hierboven heb omschreven, maar gelukkig weet ook in dit geval de sfeer de game te redden. Weer wordt er gebruik gemaakt van cameraperspectieven die telkens verspringen, maar deze zijn in dit deel over het algemeen een stuk fijner geplaatst. De game ziet er door deze camera standpunten net zoals zijn voorganger prachtig uit, maar wordt qua gameplay weer gekweld door de vele kleine tussenfilmpjes en laadschermen. Zo kom je direct aan het begin al 5 seconden aan filmpjes tegen voor deuren en zelfs voor trappen. Ja, zelfs trappen worden tegenwoordig in het spotlicht gezet.

Helaas valt over deze game verder niet veel te zeggen. De game ziet er prachtig uit, verschillende vijanden weten de gameplay afwisselend te maken en het verhaal is naar mijn mening erg interessant. Alhoewel de game daadwerkelijk prachtig is opgepoetst, is het daar qua vernieuwing wel gezegd. Ook hier hebben de “conciërges” bij Capcom zich enkel en alleen bezig gehouden met het oppoetsen van de game en durfden het niet in hun bol te halen om ook maar iets te verschuiven.

Conclusie

70

De game is prachtig, de gameplay is vrij soepel maar wordt in Resident Evil (1) gekweld door een aantal slechte camera standpunten. In Zero viel dit mij gelukkig wat minder op. Beide games zijn erg interessant, maar voegen (naast een prachtige nieuwe coating aan HD-kleuren) vrij weinig toe. De puzzels zijn soms erg lastig, en met name in het eerste deel. De deuren vertragen de snelheid hierbij nog erger tot een niveau waarop lange speelsessies van een paar uur frustrerend voor mij eindigden. Gelukkig maakt de atmosfeer alles goed en zorgde ervoor dat ik met plezier het schijfje weer in mijn console duwde. Ik wilde de game dolgraag een acht geven, maar voor mij gevoel veranderen de game te weinig ten opzichte van hun voorgangers om dat te kunnen veroorloven. Echter nog wel een tip: Speel de game niet op hard, aangezien zelfs normal al een grote uitdaging kan blijken te zijn.

Pluspunten

+ Atmosfeer!
+ Visueel prachtig
+ Geen hersenloze knaller

Minpunten

– Laadschermen (deuren, etc.)
– Voegt vrij weinig toe
– Puzzels soms overdreven complex