Voordat het laatste eindoordeel wordt geveld, is het erg belangrijk om te kijken of er niets over het hoofd wordt gezien. Aangezien we vorig jaar al de game voor de Xbox One hebben behandeld, krijg ik nu met de PlayStation 4-release van Rise of The Tomb Raider de kans om dat in een geschreven review te doen. Ik probeer een aantal punten vanuit een ander perspectief te behandelen en benoem natuurlijk ook de eventuele verbeteringen die deze versie met zich heeft meegebracht.

Hierbij behandelen we niet alleen de Xbox One-versie, maar ook het voorgaande deel, dat in 2013 uitkwam. De gameplay is ten opzichte van het vorige Tomb Raider (2013) immers erg veranderd. Net als voorheen kun je jouw wapens en vaardigheden verbeteren. Echter is het nu veel uitgebreider. Niet alleen zijn er meer upgrades beschikbaar, ook heeft Lara de keuze uit meerdere wapens. Zo zijn er zeker een half dozijn bogen, waarvan sommigen enkel te verkrijgen zijn door bepaalde onderdelen te vinden in de diverse kisten die door heel het gebied zijn verspreid. Tot slot wordt je uitrusting naarmate het spel vordert uitgebreid met toevoegingen als brandbare pijlen.

Repetitief
Op het gebied van schietgerei zit ons hoofdpersonage dus wel gebeiteld, maar dat is niet genoeg voor onze protagonist. Een groot gedeelte van het spel bestaat helaas uit het klimmen en klauteren. Het is een tegenvaller bij de Uncharted-games en jammer genoeg is het hier nog veel erger. Een ‘verbetering’ die dit deel namelijk maakt, is de overstap naar een grotere spelwereld. Die tot wel drie keer groter is ten opzichte van het voorgaande deel. Alhoewel dit onder andere ruimte biedt voor verscheidene zijmissies, zorgt het er ook voor dat er meer klimwerk uitgevoerd moet worden. Het resulteert in repetitieve bezigheden waar zelfs Lara’s mannelijke tegenbeeld, Nathan Drake, niet aan wist te ontkomen.

Gelukkig weten de zijmissies het spel hier aardig bij te helpen. Deze zijn namelijk erg gevarieerd en kunnen verschillen van de beruchte fetch-quests tot bossfights. Ook zijn er tal van tombes waar puzzels een grote rol spelen en verstandig redeneren van groot belang is.

De grote wereld zorgt er verder voor dat stealth eindelijk een grote rol speelt. Hierbij gebruik je voornamelijk je pijl en boog, maar kun je ook gebruik maken van je hakbijl. Voorheen was het vrijwel onmogelijk om stilletjes je vijanden neer te halen en was het vaak noodzakelijk om met je shotgun hordes vijanden tegelijk af te maken. Natuurlijk is dit deel wederom gevuld met overdreven actiescènes, maar hier en daar biedt het sluipen ook een alternatief aan.

Zielig en kwetsbaar
Dit brengt ons bij mijn minst favoriete onderdeel van het spel, het verhaal. Net als in haar eerste avontuur, drie jaar geleden, besteed de ontwikkelaar meer dan een uur aan de opbouw van Lara Croft. Daar heb ik natuurlijk geen problemen mee, ware het niet dat het daarna (net als in deel één) compleet onderuit wordt gehaald. Lara begint als een zielig, kwetsbare meid die door een grote militaire groep wordt aangevallen. Ze is alleen in een bos vol met gevaarlijke dieren. Nadat ze haar noodzakelijke kleerscheuren heeft opgelopen, pakt ze haar wapens erbij en brengt binnen een tijdsbestek van vijf minuten ongeveer tien soldaten en een beer om het leven. Dit probleem had het eerste spel, en ik erger me er nu in dit deel nog steeds even erg aan. De actie is ontzettend gaaf, maar het is een gigantisch contrast ten opzichte van wat je een paar uur geleden heb meegemaakt. Van het zielig schuilen in een rieten hutje tot aan het wegrennen voor een Apache-helikopter terwijl alles om je heen aan flarden wordt geschoten. Een transformatie van karakter moedig ik erg aan. Echter is het dezelfde verandering die ze al eens eerder heeft doorstaan en voelt het wederom ontzettend gehaast aan.

“De missies bieden tal van variatie en ook de toevoeging van een stealth-systeem maakt het spel uiterst vermakelijk!”

Vernieuwingen?
Misschien is het je al opgevallen dat alle punten die zojuist genoemd zijn, allemaal ook de Xbox One-versie teisterden. Brengt de PlayStation 4 dan niets nieuws met zich mee? Naast de reeds verschenen DLC, zijn er een aantal extra toevoegingen. Zo zijn er een aantal extra outfits, een nieuwe moeilijkheidsgraad voor de singleplayer en een aantal nieuwe hoofdstukken/modi beschikbaar. Het eerste nieuwe hoofdstuk genaamd, Blood Ties, is een saai collectathon waarbij Lara verschillende documenten moet verzamelen en tenslotte een tweetal eenvoudige puzzels moet oplossen. Dit alles speelt zich af in haar eigen huis. Alhoewel er verwijzingen zijn naar avonturen die ze heeft doorstaan, gebeurt er ditmaal vrijwel niets. Er is geen vorm van dreigend gevaar waar Lara voor moet oppassen en het klimmen is ook volledig uitgehaald. De enige bezigheid waar de speler bijna een uur lang van mag ‘genieten’, is het zoeken naar verzamelbare objecten die uiteindelijk leiden naar de code van een kluis.

Nieuwe modi
Daarnaast is er de toevoeging van twee modi waar uithoudingsvermogen uiterst belangrijk is. In Lara’s Nightmare, moet je in hetzelfde huis als waarin Blood Ties zich afspeelt, het uithouden tegen een horde zombies. Vermakelijk, maar wel vreemd dat de setting van Lara Croft’s eigen stekje, zulke vreemde vormen van gameplay te bieden heeft.

In de Endurance-modus mag je het samen met een vriend of vriendin opnemen tegen het landschap zelf. Je begint met vrijwel niets en moet voortdurend letten op je voedings- en warmtemeter. Een nieuw element dat zich niet in het verhaal van het spel bevindt, maar een verbluffend goede toevoeging is aan de gameplay. Het gebied is gevuld met dieren en plaatsen waar je een kampvuur kan maken, maar ook de welbekende militaire vijanden zijn weer van de partij. Het is veruit mijn favoriete onderdeel in het spel, wat het des te moeilijker maakt om voor te stellen dat het nu pas is geïmplementeerd. Gelukkig is het niet exclusief voor PlayStation-gebruikers, want voor een extra prijsje kunnen ook Xbox-fans van al dit nieuws genieten. Het betekent alleen wel dat de PlayStation 4-versie uiteindelijk niets unieks met zich meebrengt.

Benieuwd naar onze mening over de Xbox One-versie uit 2015? Lees die review hier.

Conclusie

70

Alhoewel Rise of the Tomb Raider veel verbeteringen toont ten opzichte van het eerste deel, heeft het ook enkele sterke keerzijden. Zo teistert repetitiviteit het spel erg, door het vele klauterwerk dat je als speler zult moeten verrichten. Verder bieden de missies gelukkig tal van variatie. Ook de toevoeging van een stealth-systeem maakt het spel uiterst vermakelijk. Helaas maakt het verhaal een aantal vreemde keuzes, maar de gameplay weet veel goed te maken. Ten opzichte van de Xbox One-versie is er bizar weinig veranderd, maar de Endurance-modus is een aangename aanvulling. Het is alleen wel spelers aan te raden om uit de buurt te blijven van de Blood Ties-verhaalmissie. Dat is een uur tijd die je beter kan besteden aan de rest van de game.

Pluspunten

+ Arsenaal en vaardigheden erg uitgebreid
+ Grote wereld biedt tal van variërende zijmissies
+ Stealth!
+ Actie is fantastisch!
+ Endurance-modus

Minpunten

– Transformatie van karakter erg gehaast
– Klauterwerk is erg repetitief
– Vrijwel niets unieks ten opzichte van Xbox One-versie
– Blood Ties nogal saai extraatje