TMNT: Mutants in Manhattan is een beat ’em up game ontwikkeld door Platinum Games. New York City wordt op zijn kop gezet door de kwaadaardige Krang, Shredder en hun handlangers. Het is aan de vier Ninja Turtles, hun sensei Master Splinter en wizzkid April O’ Neil om ze te stoppen. De opzet voor de game klinkt goed maar helaas stelt de gameplay teleur.

Terug in de jaren 90 keek ik naar veel tekenfilms op TV en speelde ik met bijhorende action figures. De Teenage Mutant Ninja Turtles waren ook een geliefd repetoire van mijn kijk-en-speel momenten. Het was een van de betere franchises overgewaaid uit Amerika die wereldwijd succes had. Door de jaren heen zijn de Turtles altijd wel terug gekomen in populaire media: strips, games, films en een musical. In 2012 kwam Nickelodeon met een tv-serie voor een nieuwe generatie kids en filmregisseur Michael Bay kwam in 2014 met een film voor een iets groter publiek. Weer een aardige belangstelling voor de Turtles kan je zeggen.

Grafisch in orde
De game Mutants In Manhattan wordt uitgegeven door Nickelodeon maar staat qua stijl behoorlijk ver van de tv-serie. Er is gekozen voor fraaie cell-shaded graphics en het oogt allemaal wat meer volwassener en stripboekachtig. Het is mooi om naar te kijken en dat is ook een van de pluspunten van het spel. De voice-acting van alle personages is prima, de Turtles en de schurken klinken allemaal gepast. Tussen de levels door en bij bossfights zijn er cutscenes die haast als een tekenfilm aanvoelen. Bad guys zoals Rocksteady, Kurai en Armaggon worden met hun cutscenes tof geïntroduceerd en waren voor mij de hoogtepunten van het spel. Het verhaal van Mutants In Manhattan is basic maar wel typisch voor de Turtles. De krankzinnige alien Krang werkt samen met ninjaschurk Shredder aan een duivelsplan om New York om zeep te helpen. De Turtles voelen dat er iets niet goed is in de stad en trekken er op uit. Langzaam kom je er achter wat het boze plan allemaal inhoudt en de bad guys doen er alles aan om de Turtles te stoppen.

Ninjutsu eenheidsworst
Als speler bestuur je 1 van de 4 Turtles. De andere 3 Turtles worden door de AI bestuurt. Ten alle tijden (mits je niet K.O. bent) is het mogelijk om te wisselen tussen de andere Turtles. Je hebt verschillende soorten aanvallen zoals normal/heavy attack, werpsterren gooien, counters en Ninjutsu. De Ninjutsu moves zijn speciale aanvallen die meestal veel schade veroorzaken, meerdere vijanden raken of je team healt. Er zit wel een cooldown op de Ninjutsu moves dus is het niet mogelijk om ze achter elkaar te spammen. Elke Turtle kan een Combo-Ninjutsu move doen die een super move wordt wanneer andere kameraden bij je in de buurt zijn. De Ninjutsu moves zijn te upgraden met experience die verdient worden door de levels te spelen. Gaandeweg worden meerdere moves ontgrendeld en elke Turtle is naar eigen wens te customizen. Alleen kunnen alle Turtles, alle moves gebruiken. Waardoor er een soort van eenheidsworst ontstaat. Want waarom zou je niet iedereen de meest effectieve moves geven? Er zijn geen situaties in het spel die je pushen om je strategie aan te passen. Hard beuken werkt het best. Iets wat nog een beetje variatie in de strijd brengt zijn items: plasma launchers (Turtle met een bazooka? Prima), mines, bombs, turrets etc. Deze items zijn in levels te vinden, maar kunnen ook bij de shop van Master Splinter gekocht worden.

”Deze game is als een diepvries pizza. Iets wat lekker hoort te zijn maar dit niet is omdat er niet voor verse ingrediënten is gekozen!”

Klein clubje
Het spel kent slechts een matige hoeveelheid vijanden die vaak in grote groepen aanvallen. Sommige vijanden absorberen veel schade wat de vaart eruit haalt. Het zijn weliswaar vijanden uit het TMNT universum, maar voordat je bij de helft van de game bent heb je ze allemaal al gezien. Bossfights, hoe cool de bosses ook gepresenteerd worden, zijn haast allemaal hetzelfde. Het komt neer op een beetje ontwijken en gebruik maken van de Ninjutsu moves wanneer dat kan. Heel soms wordt je tijdens een bossfight verrast door een andere boss die besluit mee te knokken. Dan heb je twee bosses om te verslaan, een grappige verrassing maar het verandert niets aan de gevechten.

Nietszeggende missies
De levels in Mutants in Manhattan wisselen af tussen open-buitenlucht omgevingen en het doorlopen van tunnels en gangen. Het eerste soort level is een stukje fijner dan de tunnels en gangen. Het level van Armaggon (tof uitziende boss) is een tunnellevel met belachelijk veel vloeren waar haast niks gebeurt. In beide gevallen moet je een X aantal willekeurige missies voltooien voordat je naar de boss kan. Missies bestaan onder andere uit het verslaan van een bepaald groepje vijanden, bommen ontmantelen of het beschermen van een pizza bestelbus. Al die missies hebben niks te maken met de levels en voelen eentonig aan.

Online-only
Bij een beat ’em up game hoor je niet enkel met de AI opgescheept te zitten. Dit genre is juist tof om samen met vrienden op de bank te spelen. Het is dan een gigantische misser om enkel online co-op in te stoppen. Mijn online ervaring was dan ook geen succes want ik kon nauwelijks mensen vinden om mee te spelen en de paar die ik vond konden het merkwaardig genoeg niet waarderen dat een vreemd iemand mee wilde spelen. Het spel had misschien nog gered kunnen worden door de aanwezigheid van local co-op maar er is bewust gekozen om dit er niet in te stoppen. Zonde.

Conclusie

40

Pluspunten

+ Mooie Graphics
+ Cutscenes voelen als een tekenfilm aan
+ Bosses zien er tof uit

Minpunten

– Eentonige gameplay
– Weinig variatie aan vijanden
– Bossfights lijken op elkaar
– Doelloze missies
– Sommige levels zijn oersaai
– Geen local co-op