Sony beschikt al geruime tijd over een enorme lading aan indrukwekkende exclusieve titels voor de PlayStation 4. Bestaande uit remakers van PS2-klassiekers en PS3-remasters, maar ook nieuwe IP’s zoals Until Dawn, The Order: 1886 en Driveclub. Daarentegen heeft Sony ook een franchise waar ik persoonlijk nooit interesse in had, namelijk Killzone van Guerrilla Games. Met een riskante combinatie van prehistorie en toekomst, is het de vraag of Guerrilla met haar nieuwste IP genaamd Horizon Zero Dawn, mij dan toch eindelijk weet te fascineren.

Het concept van vijanden neerhalen met een pijl en boog is al een tijd erg populair bij game-ontwikkelaars. Spelers zijn onderhand uiterst bekend met dit wapen. Zo bekend, dat het bij mij uiteindelijk tot oververmoeidheid leidt. Gewaagd is het dan ook dat Horizon Zero Dawn zich waagt aan dit inferieure wapen. Toch weet het spel meer diepgang aan dit idee te bieden door het primitieve met het futuristische samen te stellen. Het resultaat is een open-wereld game waarin de speler met zijn schiettuig het op mag nemen tegen andere mensen, en zelfs mechanische dinosaurussen.

Trage start
Voordat het zover is moet je jezelf eerst door de eerste paar uur van het spel heen worstelen. Horizon Zero Dawn heeft namelijk een tergend langzame start. Je begint als een klein meisje, genaamd ‘Aloy’. Na de tutorial te hebben doorlopen, groeit zij op tot een volwassen vrouw. Echter zal het spel je pas echt loslaten nadat je het spel een uur of twee gespeeld hebt. Als gevolg bestaat het eerste gedeelte voor een groot stuk uit het volgen van andere personages. Het begin is saai en je gaat verlangen naar het fantastische spel dat daarna volgt.

Grote wereld
Een eigenaardige opening van een open-wereld game om jou zo bij het handje te nemen. Desalniettemin is hetgeen dat daarna volgt in één woord te omschrijven: fantastisch. De schaal van de wereld is naar mijn mening misschien iets te groot, maar de verschillende gebieden die zich in het spel bevinden maken dit helemaal goed. Er is niet alleen veel te doen in de wereld, het kent zelfs verschillende klimaten. Van een woestijn tot een sneeuwlandschap, het spel heeft het allemaal.

“Fantastisch!”

Vervelende taken
Dit reusachtige gebied komt dankzij de vele planten, (normale) dieren, mechanische beesten, en niet te vergeten de mensen, pas echt tot leven. Deze gigantische hoeveelheid met bezigheden lijkt er ook voor te zorgen dat de speler voortdurend zit opgescheept met vervelende taken. Het spel is namelijk erg lastig, en om te kunnen overleven moet je onder andere veel planten plukken en robot dino’s neerhalen voor onderdelen. Doorlopen is vrijwel zelden een goede optie. Het zorgt dat het spel veel trager verloopt dan nodig is. Ook de NPC’s lijken hier hun stokje aan bij te dragen en praten voortdurend bij je de oren van het hoofd.

Beesten temmen
Veel positiefs heb ik nog niet over het spel kunnen vertellen, maar dat betekent niet dat er geen goede punten zijn. De dinosaurussen zijn namelijk ontzettend gaaf. Ondanks dat ze voor enige moeite zorgen, geeft het ook erg veel voldoening wanneer je het tegen ze opneemt. Regelmatig dien je strategische keuzes tijdens gevechten te maken. Zo kun je meerdere vallen plaatsen, maar ook  op bepaalde zwaktepunten van het beest aanvallen. Indien je niet in een gevecht zit, kun je beesten overnemen en sommige daarvan zelf berijden. Geweldig is het, maar ook een beetje vreemd aangezien geen enkel persoon onder de indruk lijkt te zijn van je vermogen om deze gevaarlijke beesten te kunnen temmen. Echter is er een beperkt aanbod bij welke mechanische dieren dit kan. Indien je dit aanbod wilt vergroten zul je een hoger niveau moeten behalen en dien je je vaardigheidspunten goed te besteden.

Gebrek aan diepgang
Tot slot wil ik ook even kort aandacht besteden aan het verhaal. Naast de dinosaurussen zul je het in de verhaal namelijk vooral opnemen tegen andere vijandelijke mensen. Hierin is het spel echter niet erg innoverend en voelt het al snel als een standaard third-person shooter. Gameplay-technisch zijn de vijanden minder diep uitgewerkt dan de mechanische wezens, maar gelukkig weet de verhaallijn dit helemaal goed te maken. Niet alleen zit het boordevol zenuwslopende boss-fights (die alleen maar meer nadruk leggen op de moeilijkheidsgraad van het spel). Ook weet het veel diepgang aan het personage Aloy te bieden. Als kers op de taart legt het ook eindelijk eens uit waarom dit spel die afgrijselijke titel ‘Horizon Zero Dawn’ heeft gekregen, maar om daarachter te komen, dien je het spel zelf te ervaren.

Conclusie

80

Horizon Zero Dawn kent veel punten van verbetering, maar voor het eerst weet Guerrilla games mij eindelijk met een verlangen naar meer achter te laten. De eerste twee uur zijn slaapverwekkend en ook de rest van de game verloopt erg langzaam, maar de rest van de dingen die je in deze open-wereld game kunt doen weten de negatieve punten grotendeels goed te maken. De klimmaten zorgen voor een heerlijke sfeer, de dinosaurussen zijn fantastisch en ook het verhaal is geweldig uitgewerkt!

Pluspunten

+ Open-wereld game met klimmaten
+ Tal van bezigheden
+ Dinosaurussen zijn ontzettend gaaf en bieden veel diepgang
+ Verhaal is heerlijk uitgewerkt (alleen jammer van trage start)

Minpunten

– Eerste twee uur erg saai
– Moeilijke gameplay
– Het spel verloopt trager dan nodig is