Een goede Zelda-game berust altijd op drie belangrijke punten. De eerste twee punten spreken voor zich: de gameplay en het verhaal moeten ijzersterk zijn. Het derde en laatste punt dat de serie kenmerkt, is dat weinig spellen in de serie beperkt worden tot één bepaalde stijl. Van een top-down view in het origineel, naar een side-scroller in Zelda II. Ook de grafische stijl van The Legend of Zelda: The Wind Waker was een gigantische sprong in een nieuwe richting. Als gevolg voelen de meeste Zelda delen fris aan, en is er altijd een nieuw avontuur te beleven.

Ook dit keer is dat niet anders bij het nieuwste deel in de franchise, The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Het is de eerste Zelda-game met een open-wereld. Samen met Link ga je volledig je eigen weg, maar de vraag is natuurlijk of dit niet ten koste gaat van de andere pilaren die het fundament van de franchise vormen, namelijk de gameplay en het verhaal.

Wii U en Switch-versies
Voordat ik daadwerkelijk begin met deze review, moet ik een kleine kanttekening maken, want voor deze review heb ik de Wii U-versie gespeeld. Daarom wil ik even de tijd nemen om een aantal overeenkomsten en verschillen tussen beide versies te benoemen. De Switch-versie heeft een resolutie van 900p, terwijl de Wii U-versie in 720p wordt weergegeven. Verder bevat de Switch-versie betere kwaliteit audio. Daarentegen bieden beide versies van het spel dezelfde content en draaien beide op een frame rate van 30 frames-per-seconde.

Het is precies deze frame rate dat mijn eerste kritiekpunt vormt. Alhoewel de Switch-versie op dit gebied beter zal presteren, lijden beide versies aan grote frame drops. Al in de eerste vijf minuten van het spel maakte ik mee dat de frame rate in een duikvlucht raakte en naar 20 frames-per-seconde daalde. Gelukkig kwam het over het volledige spel (die makkelijk vijftig uur van je tijd in beslag neemt) minder mee dan ik vreesde. Toch is het bizar dat er tegenwoordig nog AAA-spellen zijn die onder de 30 frames-per-seconde weten te komen, zeker voor een gerespecteerd bedrijf als Nintendo.

Nu ik dit benoemd heb, kan ik beginnen met het behandelen van de belangrijke pilaren die de basis vormen van bijna elke Zelda-game. Zoals eerder aangegeven is dit de eerste Zelda met een volledige open-wereld, maar hoe beïnvloedt dit eigenlijk de gameplay en het verhaal?

Een andere richting
Zowel het verhaal als de gameplay hebben een grote stap in een andere richting genomen. Helaas is deze richting in het verhaal niet zonder slag of stoot gegaan. Doordat de speler veel losser wordt gelaten, verloopt het verhaal ook veel stroever. Zoals gewoonlijk is het grote kwaad, Ganon, teruggekeerd naar Hyrule en wordt het hele land geteisterd door zijn magische krachten. Als resultaat zijn de vier Divine Beasts (eeuwenoude machines, gemaakt om Ganon te vernietigen) door hem overgenomen en zijn ze tegen de inwoners van Hyrule gekeerd.

Na je vorige gevecht met Ganon heeft Link het onderspit gedolven en is daardoor in een diepe honderd jaar durende slaap beland. Wanneer hij eenmaal wakker wordt, kan hij zich niets meer herinneringen. Niet alleen moet je de vier Divine Beasts vinden en deze weer terug in de handen van de mensen van Hyrule brengen, maar ook moet je op zoek gaan naar je verleden.

“Zowel het verhaal als de gameplay hebben een grote stap in een andere richting genomen!”

Niets hiervan is echter noodzakelijk, aangezien de speler ook zonder de Divine Beasts (hetgeen dat het hoofdverhaal vormt) het verhaal kan voltooien. Vreemd, aangezien deze schepsels fungeren als de dungeons die we normaal van een Zelda-game gewend zijn. Zelfs al weet je alle mechanische beesten weer terug in eigen handen te brengen, dan nog is de verhaallijn erg karig. Alhoewel je langs vele dorpen komt in je avontuur, is er weinig tot geen interactie. De onwetende Link, die alles is vergeten, helpt hier niet bij. Daarnaast heeft het voorbijgaan van de vorige eeuw ervoor gezorgd dat de meeste inwoners jou ook niet meer kunnen herinneren. Overal waar je in het hoofdverhaal langskomt voelt een gebrek aan inhoud die ik niet gewend ben te voelen in een Zelda-game. Als gevolg daarvan duurt de verhaallijn van één monster meestal niet langer dan een uurtje of twee.

Gelukkig is er toch nog een tweede optie voor degenen die grote belangstelling hebben voor de geschiedenis van de wereld, namelijk zijmissies. Vooral de ‘Locked Memories’ sidequest vormt vreemd genoeg als zijmissie een zeer grote rol in het hoofdverhaal. Hierbij moet je op zoek gaan naar locaties die een grote rol in Links verleden vormden. Waar je bij de Divine Beasts nog een richting krijgt aangewezen, sta je er dit keer alleen voor. Met niets anders dan een foto in je hand, dien je naar de verschillende gebieden op zoek te gaan. Frustrerend, want hetgeen waardoor Ganon in het verleden aan de macht wist te komen, is veruit het meest intrigerende gedeelte van het verhaal.

Gameplay boven verhaal
Het wordt nog eigenaardiger wanneer je eenmaal de eindcredits over het scherm ziet rollen en je op dat moment beseft dat je niet eens Links originele uniform, Master Sword, of het Hylian Shield tot je beschikking hebt genomen. Dat klopt, je kan het spel makkelijk voltooien zondere deze voorwerpen ooit tegen het lijf te lopen. Vreemd, maar dit alles laat dan ook duidelijk de weg zien die Nintendo met dit deel is ingegaan. In The Legend of Zelda: Breath of the Wild moet je als speler jouw eigen avonturen zoeken.

Gameplay
Met deze kennis wordt het spel direct een stuk leuker. The Legend of Zelda: Breath of the Wild heeft wel degelijk genoeg content en verhaal te bieden, maar het smijt niet gelijk alles in je gezicht. Als gevolg van de open-wereld ervaring is het tempo in het spel erg rustig geworden. Regelmatig kan het voorkomen dat je niets tegenkomt op een paar bergen na. Verder zijn er veel nieuwe gameplay-mechanieken in het spel geïntroduceerd die we nog niet eerder in de franchise voorbij hebben zien komen. Zo kun je bijvoorbeeld de bergen beklimmen of eten koken om je vaardigheden te verbeteren en bovendien zijn er tal van dieren die je kunt vangen, of in sommige gevallen waarin je ook op kunt rijden. In het geval van paarden kun je ze zelfs afzetten bij een stal, om op een later tijdstip weer verder mee op reis te gaan.

Verder zijn er veel meer zijmissies die telkens op nieuwe wijzes de speler uitdaagt. Met Link ga je zo op zoek naar de feeën die door het land zijn verspreid. Er zijn de gebruikelijke Shrines (maar liefst 120), maar ook deze kunnen enorm verschillen. Zo vormen sommige Shrines een geheel labyrinth, of zelfs een eiland. Daarnaast zijn er tal van locaties waar Link naar op zoek kan gaan die kleine hints over voorgaande delen achterlaten. Zo kom je al snel in het spel een verwoeste variant van de Temple of Time tegen (inclusief achtergrondmuziek).

Conclusie

85

Het is duidelijk dat The Legend of Zelda: Breath of the Wild boordevol content zit, maar het weet dit echter op een gepaste hoeveelheid aan de speler te bieden. Dit is zeker bij de verhaalvertelling het geval en dit heeft dan ook helaas tot gevolg dat het hoofdverhaal vrij slecht is uitgewerkt. Sterker nog, je kunt zelfs belangrijke voorwerpen als de Master Sword volledig mislopen! Het wordt dan ook gelijk duidelijk dat de focus van Nintendo in dit deel voornamelijk op de gameplay ligt. Als speler wordt je niet meer aan je hand vastgehouden, maar wordt je samen met Link juist in de wijde wereld gegooid. Een aantal zijmissies weten extra achtergrond te bieden aan het hoofdverhaal, en verder is het aan jou de taak om op eigen avontuur te gaan.

Pluspunten

+ Boordevol content
+ Je beleeft je eigen avontuur
+ Shrines bieden veel uitdagingen aan
+ Veel locaties die naar vorige delen hinten

Minpunten

– Frame drops
– Hoofdverhaal rondom de Divine Beasts slecht uitgewerkt