Retro Review: BloodRayne: Terminal Cut – Vandaag is rood

Misschien ben je al eens wat onzedelijke plaatjes op de computer van je ouders tegengekomen, maar als je tijdens de publicatie van dit artikel nog geen twintig bent is de kans groot dat je geen idee hebt wat BloodRayne is. Het helpt ook niet dat onze buurman, de Duitse huis-tuin-en-keukenfilmmaker Uwe Boll er meerdere films van heeft gemaakt en er handmatig voor heeft gezorgd dat filmadaptaties van games niet serieus genomen worden. Als de spirituele boomer van SideScroller neem ik je graag terug naar een tijdperk waar het woord nazi daadwerkelijk nog iets betekende. Terug naar 2002.

Vamos, vampier!

In BloodRayne speel je als de welgevormde dhampir (half mens, half vampier) Rayne. Dit pikante halfbloedje gaat in het spel in opdracht van de Brimstone Society verschillende locaties af om opdrachten uit te voeren en later nazi’s te stoppen. Laura Bailey, nu meer bekend van Critical Role, leent haar zwoele stemgeluid aan hoofdpersonage Rayne. En zwoel is goed. BloodRayne is namelijk een spel dat zichzelf niet al te serieus neemt. Verwacht edgy jaren 2000 geiligheid, kazige one-liners, slechte grappen, lachwekkende stemmen en een soundtrack die enorm hard gaat in een duistere club. Het hoort er allemaal bij en dat komt BloodRayne ten goede.

Het zal niet als een verrassing komen dat BloodRayne een spel is vol actie. Het ene moment hark je met je zwaarden vijanden neer, andere keren doet een geweer of welgeplaatste granaat het werk voor je. Gaandeweg pak je steeds meer skills op om helemaal los mee te gaan. En omdat ze half vampier is kan Rayne het vijandelijke voetvolk ook bespringen om een gulle bloeddonatie te doen. Dat ga je ook nodig hebben. BloodRayne kent geen voorwerpen om jezelf te helen. Om die levensbalk wat meer pep te geven moet je enigszins strategisch vechten en voeden.

BloodRayne bestaat uit drie aktes met elk een eigen level. Het eerste level speelt zich af in de smerige moerassen van Louisiana. Dat is noemenswaardig omdat het al direct een belangrijk gameplayelement introduceert. Rayne, half vampier zijnde, kan niet zo goed tegen water. Al heeft ze er niet zoveel last van als een volbloed vampier, het doet haar wel pijn. Rayne kan gelukkig heel goed springen. Door middel van goed platformen hou je droge voetjes en voorkom je een kwieke dood. Deze mechanic is vooral een ding in het eerste level, maar blijft wel terugkeren.

Bloodrayne Terminal Cut retro review

1 van 3

- +

Oud bloed

In de geest van eerlijkheid ga ik een spel uit 2002 grafisch niet vergelijken met een hedendaagse game. Het is wel zo dat de Terminal Cut een HD-jasje draagt, maar dat is alles. Verder is alles nog even crispy als destijds de standaard was. Dat merk je ook als je Rayne bestuurt. Alles voelt een beetje stijfjes, maar het werkt. Rayne kan in de meeste situaties veel meer dan wat de reguliere weerstand op kan brengen. Het doet grenzen aan een power fantasy ware het niet dat de game zeker uitdaging biedt. Adriaantje mag inpakken want Rayne danst acrobatische cirkels om hem heen. In ieder geval totdat je een baasgevecht moet doen en weer even in toom gehouden wordt.

Er zit niet denderend veel variatie aan vijanden in BloodRayne. De meesten kun je zonder al te veel moeite in mootjes hakken. Dat betekent alleen niet dat je stil moet blijven staan. Door actief te blijven bewegen voorkom je dat je geraakt wordt door cheap shots. Het echte gevaar zit hem in de hoeveelheid. De meeste kamers zitten stampvol met lui die je vol met lood willen pompen. Kogels vliegen je om de oren en die levensbalk is niet oneindig tenzij je cheats gebruikt. Cheats ja. BloodRayne heeft er namelijk een optie voor. Dat was in die tijd nog een normale zaak.

Rayne heeft naast haar lenige beentjes ook wat andere krachten onder haar gordel. Je kunt met verschillende visies bijvoorbeeld warmte of belangrijke objecten zien. Echt veel gebruik maak je hier niet van, maar het kan.

Achtung! 

Twintig jaar na dato is het niet gek dat er spelelementen in een game zitten die oubollig aanvoelen. Ook BloodRayne heeft daar last van. Vrij vroeg krijg je bijvoorbeeld te maken met het breken van muren, ramen of deuren om verder te komen. Doorgaans is het wel duidelijk waar je Rayne moet laten beuken zoals bij een grote scheur in de muur bijvoorbeeld. Maar dan plots heb je die momenten dat je vast komt te zitten. Je hebt geen idee wat het spel precies van je vraagt en na minutenlang wat aanklooien kom je erachter dat er een specifieke plek is waar je dus doorheen kunt breken. Vroeger misschien wat makkelijker te vergeven, maar tegenwoordig is het arbitrair.

Hetzelfde kan gezegd worden over de speciale gevechten. Zo nu en dan kom je een baas tegen. Sommige gevechten daarvan zijn vanzelfsprekend, anderen hebben een gimmick. Het is niet altijd duidelijk wat er van de speler verwacht wordt. Bij één van de bazen kwam ik er na veel te lang pas achter dat je de omgeving kapot moet maken om verder te komen. Als je dat niet doet zit je vast. Er valt iets te zeggen over hoe makkelijk we het tegenwoordig hebben en hoe we veel games tegenwoordig op autopiloot kunnen spelen maar dat maakt de manier waarop BloodRayne het aanpakt niet direct leuk.

BloodRayne is met zijn drie aktes dan ook helemaal niet zo lang. Je kunt er in een goede middag doorheen als je weet wat je doet. Op consoles was dit al een ding, maar sinds kort kun je op Steam ook achievements voor deze game en het vervolg verdienen. Als je meer van Rayne wilt dan een korte flirt kun je die altijd nog verzamelen. Het is in ieder geval een goed teken dat uitgever Ziggurat Interactive, bij wie de rechten nu liggen, dit doet voor games die al twee jaar op Steam staan. Diezelfde uitgever heeft in 2020 ook laten weten een nieuwe game te willen ontwikkelen met de oorspronkelijke ontwikkelaar, Terminal Reality.

“Adriaantje mag inpakken want Rayne danst acrobatische cirkels om hem heen.”

Riskante Rayne 

BloodRayne was als gamereeks altijd al een vlam in de pan. In totaal zijn er maar drie spellen en inmiddels is de IP al door flink wat uitgevers gegaan. Elke game heeft inmiddels wel een heruitgave, maar de legacy van BloodRayne heeft zonder de nieuwe verf nog geen tien jaar mogen bestaan in het gamelandschap. Dat is wrang want Rayne is een iconisch gamepersonage uit dat tijdperk. Rondborstige Rayne is dan ook het eerste karakter uit een spel dat topless in de Playboy kwam te staan. Wat mij en de huidige rechthebbenden betreft zit er nog meer in alleen weet ik niet of het huidige klimaat daar klaar voor is.

Nu ga ik niet mijn klaagzang doen over hoe alles destijds beter was. Dat was het niet. Het was wel anders en in mijn ogen meer vrij. Het klopt dat we nu veel meer games tot onze beschikking hebben en er zijn altijd wel pareltjes te vinden in de gigantische berg tijddoding. Die berg puilt alleen uit van de trendjagende cashgrabs, propaganderende prullaria of steriele publicaties voor de aandeelhouders. Een nieuwe BloodRayne, natuurlijk wel in dezelfde stijl als destijds, zou de schrijvers van een website als Kotaku of Polygon een hartverzakking geven. Games als Cyberpunk 2077 bewijzen dat er wel een publiek is voor games met een wat meer ordinair toontje. Hopelijk zien we Rayne snel terug in een nieuw avontuur.

Review gespeeld op: PC