Review: One Piece Odyssey – Geloofwaardig en trouw aan de setting

Hoewel wij in Nederland niet zo heel veel van doen hebben met One Piece bestaat de franchise al ruim twee decennia. De Japanse animatieserie is ooit begonnen als manga door de legendarische mangaka Eiichiro Oda. Hopelijk hoef ik in het huidige jaartal niemand uit te leggen wat manga is, maar helaas hebben wij de animatieserie nooit op televisie uitgezonden gekregen. Niet dat een gigantische serie als One Piece goed naar de Neêrlandsche beeldbuis vertaald had kunnen worden. De serie is nog altijd gaande en lijkt nog lang niet klaar. In de digitale zee is ook voor de Nederlandse landrot genoeg content te vinden. Zoals bijvoorbeeld One Piece Odyssey.

Strootje trekken

One Piece heeft in recente geschiedenis vooral veel games in dezelfde genres gehad. Japan kent een berg aan smartphone games die hier nooit het licht gaan zien en wat dichterbij huis hebben we vooral veel Warriors-games of spellen met de focus op actie. Die games zijn wat mij betreft prima maar niet ieders kop thee. One Piece Odyssey gooit het roer om en gaat voor de turn-based RPG route. Het doet vooral denken aan games als Dragon Quest en komt met de maffe vijanden ook wel in die sfeer.

Dat wil niet zeggen dat de gameplay één op één is. Tijdens gevechten wordt het team opgedeeld in verschillende zones waar iedereen tegen een eigen hoeveelheid vijanden vecht. Wanneer alle beunhazen in een gebied een kopje kleiner zijn gemaakt sluiten teamleden uit lege gebieden zich bij andere teamleden aan om het gevecht voort te zetten. Nu komt er natuurlijk wel veel meer bij kijken dan enkel dat. Ieder personage heeft een reeks aan skills die op verschillende afstanden kunnen raken, of meer vijanden schade doen. Elk lid van de crew heeft goede en slechte kanten maar kan te allen tijde omgewisseld worden. Beurten zijn dynamisch en spelers kunnen zelf kiezen wie ze de eerste slag willen laten uitdelen.

Elk personage heeft een eigen type, waarvan er drie zijn: Strength, Speed en Technique. De types zijn te vergelijken met steen-papier-schaar en overtreffen elkaar in een soortgelijke manier. Types zorgen voor het strategische element tijdens gevechten. Je kunt met een nadelig type alsnog een gevecht winnen, maar het is beter om het gevecht zoveel mogelijk naar je hand te zetten. Samen met andere gebruikelijke RPG-elementen zoals status kwaaltjes in de vorm van brandschade elke beurt of verlamming breekt Odyssey geen nieuwe gronden. De basis is goed maar bekend terrein. Het systeem met de verschillende zones is een leuke poging die jammer genoeg vaker frustreert dan toevoegt aan het vermaak. Soms klompen vijanden namelijk samen op één personage die vooral in het begin tot midden niet echt middelen heeft om groepen effectief te verminderen. Chopper krijgt bijvoorbeeld pas later skills om meerdere doelen tegelijk te raken waar Nami, Luffy en Zoro dat al veel eerder kunnen. Die situaties zijn niet funest voor het plezier maar wel opmerkelijk.

Ten slotte is er nog de Command Battle. In sommige gevechten komt het voor dat je een speciale conditie moet voldoen om aan het einde een enorme bonus aan ervaringspunten te krijgen. Command Battles bieden een variatie aan scenario’s waarin je bijvoorbeeld tegen sterkere vijanden vecht of met een personage de genadeklap moet geven voor een bepaalde beurt. Gezien de beloning het waard is wil je deze mini missies altijd volbrengen en er de duivelse vruchten van plukken.

Herinner je je deze nog?

Vanaf het moment dat je One Piece Odyssey opstart wordt je direct in het diepe gegooid. Hopelijk kun je zwemmen want nieuwkomers krijgen geen zwembandjes. De introductie geeft je beschikking tot de hele Strawhat crew rond de level 40. Tijdens dit segment wordt je wegwijs in het spel gemaakt. Dit voorproefje duurt niet lang maar geeft wel al een blik op wat je later in het spel te wachten staat. Elk teamlid heeft al een lijst aan kenmerkende aanvallen waarmee je de kneepjes van het vechtsysteem leert. Al die stoere moves worden je al snel ontnomen wanneer het plot Lim introduceert. Het meisje heeft een hekel aan piraten en zorgt er met haar krachten voor dat iedereen hun skills kwijt raakt. Je begint weer vanaf het eerste level en moet middels Lim en haar kameraad Adio het avontuur aan gaan om terug naar niveau te komen.

Hoewel het spel een level systeem kent betekent het niet dat je oude trukendoos zich vult door een hoger niveau te bereiken. Het leren van skills is direct verbonden aan je progressie in het verhaal en het verzamelen van objecten die deze moves versterken. Nadat je bepaalde punten in het plot bereikt krijg je ineens een hele lading skills voor elk personage. Hoewel dat thematisch logisch is voelt het ook een beetje knullig. Het zorgt ervoor dat bepaalde personages vroeg tot midden in de game niet zo goed bij kunnen benen als anderen. Het heeft mij nooit tegen gehouden om personages die ik leuk vind te gebruiken, maar je merkt wel welke personages beter presteren dan anderen. Dat neemt niet weg dat het spel doorgaans vrij makkelijk is. Tijdens de introductie lijkt het erop dat de game wel wat weerstand gaat bieden maar dat kakt volledig in zodra dat voorbij is.

Het verhaal deelt zich op in segmenten op het eiland Waford en in fictieve werelden genaamd Memoria. De Memoria zijn gebaseerd op de herinneringen van Luffy en zijn kompanen en nemen je mee naar fragmenten uit de serie. De eerste is bijvoorbeeld Alabasta waar je prinses Vivi helpt om Crocodile te verslaan. De werelden die als Memoria ingezet worden komen alleen niet helemaal overeen. Het grootste gedeelte volgt bekende plotlijnen maar zo nu en dan krijg je momenten die in het spel opzettelijk anders uitpakken. De crew handelt met voorkennis en kunnen zo op oude situaties een andere oplossing bedenken. Erg ver gaat Odyssey niet met het concept. Het is niet op het niveau van bijvoorbeeld een Dragon Ball Xenoverse. Het is vooral fanservice en een goede toevoeging voor veteranen die dat stuk verhaal al binnenstebuiten kennen.

“Elk absurd personage krijgt ruim schip om te stralen op je beeldscherm.”

Even goede vrienden

Oda heeft met One Piece een stijl gehanteerd die niet altijd makkelijk te vertalen is naar games. Zijn personages zijn erg geanimeerd en trekken regelmatig bizarre gezichten. Hoewel ik zelf fan ben van de One Piece Pirate Warriors-games moet ik toegeven dat de charme van Oda’s creaties niet altijd even goed uit de verf springen in 3D. Dit is niet zo zeer alleen een ding bij One Piece gezien meer games gebaseerd op anime hier last van hebben. Het lukt niet altijd om de ziel van een serie vast te leggen in een spel. One Piece Odyssey doet dit wel en is tot nu toe daarmee ook de meest mooie game in de serie. Grafisch ziet de game er goed uit. De werelden voelen geloofwaardig aan en zijn trouw aan de setting. Elk absurd personage krijgt ruim schip om te stralen op je beeldscherm. De eerder beschreven technieken die elk personage kent stelen hierin de show.

Juist omdat het spel zo mooi is voelt het wrang om bepaalde schoonheidsfoutjes te zien. Vooral tijdens gevechten moet je dubbel checken of je wel de juiste vijand selecteert. Door de camera, verschillende zones en de chaotische indeling van de gebruikersinterface is een fout snel gemaakt. Hoewel het niets aan het spel veranderd heb je ook de optie om kostuums van personages te veranderen. Zelf ben ik bijvoorbeeld meer fan van hoe Robin eruit ziet eerder in de serie. De optie om haar er zo uit te laten zien is er. Helaas is het zo dat bij elke cutscene, ook de scenes die in de engine van het spel gegenereerd worden en enkel wat tekstprompts zijn, het personage automatisch hun standaard gear dragen. Dat kostuums in grote CG scenes niet anders zijn snap ik, maar dit voelt nogal oubollig.

Geen nut

Ook is de gang waarop het spel zich soms voortbeweegt oubollig te noemen. Het spel is voor een groot deel erg lineair waardoor er niet veel te ontdekken valt. One Piece Odyssey is daarbij niet vies van het gebruiken van fetch quests, omleidingen en andere fluff om de gametime wat op te krikken. Volgens mij is dit de eerste game waarin ik een hele grot heb mogen doorgaan om vervolgens door plot weer teruggestuurd te worden om een andere weg te zoeken. Die hele grot had dus verder geen nut behalve tijd doden. Een ander voorbeeld is een bepaalde vogel die je moet helpen met de woestijn doorkomen. Je maakt je weg door de woestijn om daar op locatie pas achter te komen, zodat je weer terug naar de stad kunt waar je vandaan kwam. Vervolgens wil die vogel je ook niet direct helpen en moet je nog eens een klusje voor hem doen. Het is niet dat ik tegen het gebruik van dit soort technieken ben maar One Piece Odyssey misbruikt het naar mijn mening.

Je kunt One Piece Odyssey in een kleine 35 uur doorlopen met natuurlijk wat uitlooptijd als je meer van het spel wilt zien. Het verhaal van de game voegt verder niets toe aan de bestaande lore van One Piece en maakt daarom amper impact. Als je nog geen voorkennis van de serie hebt is dit niet de game om in te springen om het verhaal mee te maken. One Piece Odyssey begint al met meer dan 700 afleveringen in. De personages worden dan ook niet extra toegelicht en content waarin je het verhaal van de serie volgt schraapt enkel de schil. Maakt je dat niet uit dan is dit een goede game om in het turn-based-genre in te stappen. Zo nu en dan deelt de game je een pittig gevecht toe maar doorgaans is de game niet lastig.

Review gespeeld op: PC

Bestel One Piece Odyssey bij Bol.com