Dustborn is een verhaalgedreven action-adventure game waarin je als groep van vier personen op reis gaat vanuit de Republic of America naar Nova Scotia in Canada. Dustborn speelt zich namelijk af in het jaar 2030 in een alternatieve wereld waar een gebeurtenis genaamd The Broadcast heeft plaatsgevonden. Deze gebeurtenis heeft ervoor gezorgd dat bepaalde mensen superkrachten bezitten en de Verenigde Staten officieel een verdeeld land is geworden. De wereld van Dustborn is vormgegeven in een comic book achtige stijl en dat sprak mij in eerste instantie aan. Maar weet deze verhaalgedreven game ook een goed verhaal met interessante personages neer te zetten?
Dustborn werd alweer in 2020 aangekondigd, maar dook vorig jaar weer op tijdens gamescom. Daar kreeg ik de kans om een presentatie van Dustborn bij te wonen, waar de proloog en een stukje van het eerst hoofdstuk werden getoond. De game is onder het indielabel van Quantic Dream uitgebracht. Andere games die ik toen bij Quantic Dream mocht checken waren Under The Waves (zie review) en Lysfanga (zie preview). Alhoewel Dustborn destijds mijn favoriet van de drie was, moet ik zeggen dat de volledige game gemengde gevoelens bij mij heeft achtergelaten.
Roadtrip
Het verhaal van Dustborn draait om een roadtrip. De game begint met vier personages die een pakketje moeten verschepen vanuit Pacifica, dat voorheen California heette, naar Nova Scotia, waarvan de precieze aard onbekend is. Om niet op te vallen hebben ze als dekmantel dat ze een tourende punkrockband zijn. Gedurende de game reis je in een tourbus door de Republic of America. Je speelt in Guitar Hero achtige stijl nummers op een gitaar en kunt ook nieuwe nummers vrijspelen. Echter bevat de game wel een racistisch nummer, maar daar kom ik zo op terug.
Politiek tintje
Een minder leuk element aan Dustborn zijn de personages. Dustborn begint met vier personages, maar omdat je in het verhaal op reis bent leer je meerdere personages kennen die de groep vergezellen op hun reis naar Nova Scotia. Helaas wordt al snel duidelijk dat de game een politiek tintje heeft. En geen politiek tintje in de zin van een dystopische maatschappij die op een coole manier is uitgewerkt zoals in de Deus Ex-games, het futuristische Cyberpunk 2077, Midgar in Final Fantasy VII en de atoombom in Fallout, maar een politiek tintje in de zin van black lives matter, pronounces, fake news en al die woke-bullshit die vandaag de dag bij iedereen ongevraagd door de strot wordt geduwd. Terugkomend op het racistische nummer. Deze bevat teksten als “We’re the aliens, we’re the refugees. We walk among you, we’re right behind you. Your time is past. Your kind won’t last.” En dat terwijl woke zogenaamd moet voorstellen dat alles en iedereen ertoe doet.
“Helaas wordt al snel duidelijk dat de game een politiek tintje heeft.”
Wie wil deze personages?
Het hoofdpersonage genaamd Pax is een vrouw van begin dertig, maar zij is tenminste nog een van de weinige leuke personages. De andere drie personages bestaan echter uit een bleekwitte lesbische chick in pak genaamd Noam, van wie ik eerst dacht dat het een man was. Het andere personage is een coole guy genaamd Theo, maar op een gegeven moment is hij zelfs aan het breien (niet cool). En als laatste heb je Sai, een personage met een identiteitscrisis waar ik me dood aan ergerde. Ze is een dik wijf van begin dertig met paars gekleurd haar, een petje achterstevoren op en een kledingstijl waar geen ene man wild van wordt. Hoewel ze er Amerikaans uitziet, blijkt dit personage een Indische afkomst te hebben en moslim te zijn. Totaal ongeloofwaardig. Op een gegeven moment zit ze zelfs in een verlaten winkelcentrum op een kleedje te bidden, waarbij ik me echt afvroeg waarom de makers dit in hun game hebben gestopt.
Eén coole guy en een robot
Jammer genoeg zijn de meeste personages niet boeiend. De enige coole guy in Dustborn leer je halverwege kennen en dat is Sol. Een lilliputer met een grote snor die een healer is en een superkracht bezit om mensen beter te maken met zijn woorden die klinken als een soort toverspreuk. Zijn introductie zag er grappig uit en dat geldt ook voor de Henry-robots die je bij elk tankstation achter de toonbank tegenkomt. Deze robots hebben het kassawerk van mensen vervangen, maar Henry heeft nog een leuke storyline dat hij verliefd is op de Betty-robot van de Betty Diner’s-keten.
De robots zien er heel droog uit en dat zorgt tenminste nog voor wat humor in de game, die op de meeste momenten heel serieus aanvoelt. Op een gegeven moment moet je zelfs de arm van een robot afrukken. Andere robots die je tegenkomt zijn dronerobots en veel politierobots. Ook is er een robot die de tourbus van de groep bestuurt, genaamd C-T. Verder worden in het verhaal robots genoemd die misschien gevoelens hebben. Dit deed me denken als verwijzing naar de game Detroit: Become Human van Quantic Dream die deze game heeft uitgegeven.
Robotagenten neerknuppelen
Zoals gezegd zijn de Verenigde Staten in Dustborn officieel een verdeeld land geworden met zes bestuurlijke regio’s, die elk hun eigen politie-eenheid hebben genaamd Justice. De politieagenten van Justice bestaan grotendeels uit robots. In het eerste hoofdstuk bezoeken de personages een gemeenschap in een bosgebied waar onder andere Pax’s jeugdvriendin Ziggy woont. Zij bezit de superkracht om zichzelf heel snel te verplaatsen en ze kan zelfs door muren en deuren lopen.
Ook heeft zij een knuppel die ze aan Pax geeft en kort daarna belandt de groep in een gevecht met de robotagenten. Sommige robotagenten kunnen rondvliegen en je verslaat ze door Ziggy’s knuppel naar ze te gooien. Je kunt de knuppel ook upgraden door batterijen te verzamelen. Hierdoor kun je meer schade aanrichten tegen vijanden. Er zijn slechts twaalf upgrades uit te voeren en tegen het einde van de game had ik ze allemaal uitgevoerd. Daarnaast kun je tijdens gevechten met de knuppel een combo-aanval uitvoeren, waarbij je drie (later vier) verschillende actieknoppen moet indrukken. Je valt dan meerdere vijanden aan, waarna het 20 seconden duurt om weer een combo te kunnen uitvoeren. De gevechten zijn vrij eenvoudig, omdat het een verhaalvertellende game is.
De kracht van woorden
Verder beschikt Pax over de Vox. Dit is een kracht om mensen te beïnvloeden met woorden. Ze kan bijvoorbeeld uitspraken doen als “feel better” of “be sad”, waarna het personage zich daadwerkelijk beter of slechter voelt. Tijdens gevechten beschikt ze over een set woorden die je als aanvallen kunt gebruiken. Gaandeweg leer je meer woorden en uiteindelijk beschik je over zeven woorden. Dit zijn Push, Trigger, Bully, Discord, Cancel, Hoax en Block. Zo kan je met Block iemand tijdelijk bevriezen, maar met Discord kun je letterlijk verdeelheid zaaien en mensen tegen elkaar opzetten. Ik was echter verplicht dit woord als aanval te gebruiken, omdat er geen andere opties waren toen twee politieagenten Pax aanspraken, waarna de agenten elkaar neerschoten. Het komt misschien bizar over, maar het is onderdeel van de game en hier zie ik de humor wel van in.
‘Nepnieuws’
Daarnaast heeft Pax een apparaatje tot haar beschikking genaamd ME-EM. Dit is een oude handheld waarmee ze kan ghostbusten. Maar in plaats van geesten moet je Echoes opsporen en verwijderen. Dit keert terug naar het jaar 2000, toen The Broadcast plaatsvond. Tijdens mijn speelsessie heb ik daar weinig van meegekregen. Maar volgens de omschrijving van de game was dit een signaal dat in het middelpunt van Amerika een uitbarsting van geconcentreerde informatie ontketende. Als gevolg daarvan was in het hele land een ruis en gebrom te horen dat angst, paranoia en geweld in het land veroorzaakte. Niet alleen kregen sommige mensen hierdoor superkrachten, maar het liet ook sporen achter in de vorm van fragmenten die rondzweven en dus Echoes worden genoemd. Deze fluisteringen worden in de game desinformatie genoemd en veroorzaken verwarring en twijfel bij iedereen die ermee in aanraking komt. Ik vind dit een beetje vergezocht en hier komt wederom het politiek tintje van Dustborn aan bod, waar ik het aan het begin van deze review al over had.
Hoe meer Echoes je opspoort, des te meer punten je verzamelt op de ME-EM. Als je een bepaald aantal punten hebt, kun je nieuwe uitspraken en woorden ontgrendelen op de ME-EM door een audiobestand te ontsleutelen. Dit doe je door de golffrequentie met de sticks van de controller op de juiste golflengte te zetten. Wel moet ik zeggen dat dit dan weer een leuke afwisseling is in gameplay, ondanks het verhaal erachter.
Technische probleempjes
Tijdens mijn speelsessie ondervond ik een paar technische problemen. Zo viel het geluid aan het begin van een dialoog soms weg en liep de game tijdens een gevecht vast, waardoor ik het opnieuw moest opstarten. Ook ervaarde ik een paar glitches, zoals personages waar je doorheen kunt lopen of dat de hoofdpersoon begint te trippen. En als je in de weg staat, loopt een personage niet om, maar moet je zelf opzij gaan. Ze roepen dan wel “you’re blocking my way”.
Soms is het ook onduidelijk wat je moet doen. Zo moet je op een gegeven moment twee personages opdracht geven om een trailer te verplaatsen, maar op het moment dat ze klaar staan voeren ze niets uit. Je moest hiervoor blijkbaar naast een telefooncel gaan staan, wat best een vreemde manier is om een interactie te laten uitvoeren. Ik had Dustborn voor release gespeeld, dus het kan zijn dat deze problemen zijn verholpen met een day one patch.
Kampvuur
Ondanks het politiek tintje, de weinige boeiende personages en de paar technische problemen, is de comic book artstijl van Dustborn het enige dat me aanspreekt. De locaties die je in Dustborn bezoekt zijn mooi vormgegeven en sommige locaties zoals een winkelcentrum zijn best groot en kun je volledig verkennen. Echter zijn er ook gebieden zoals kampvuren waar je slechts beperkt bent tot het gebied rond het kampvuur. Aan het begin eindigt namelijk elk hoofdstuk bij een kampvuur en voltooi je deze door in de tourbus te gaan slapen. Je moet bij het kampvuur altijd met minstens twee personages praten. Ik heb nooit met meer dan het verplichte aantal personages gesproken, omdat de personages simpelweg oninteressant zijn. Gelukkig hoeft dat later niet meer als het verhaal een andere plotwending krijgt.
Geen replay value
De hoofdstukken in Dustborn bestaan uit een proloog van 15 minuten en 10 comic issues, die elk ongeveer een uur tot anderhalf uur duren. Persoonlijk heb ik er zo’n 13 uur over gedaan om de game uit te spelen. Omdat de nadruk op het verhaal ligt, vinden er veel gesprekken plaats. Afhankelijk hoe lang je met personages praat, duurt de game 12 tot 15 uur. Alleen worden de gesprekken op sommige momenten echt saai en gaan de dialogen te lang door. Het is ook niet mogelijk om een dialoog of cutscene te skippen. Tegen het einde van de game wordt het verhaal weer spannender en komt er meer duidelijkheid over een bepaald personage. Echter is het einde van Dustborn vrij simpel en had het meer diepgang mogen hebben.
Aan het einde van een hoofdstuk krijg je een comic book te zien met een samenvatting. Hier kun je zien hoeveel procent van de spelers dezelfde keuze hebben gemaakt. Echter hebben de keuzes die je maakt weinig invloed op het verloop van het verhaal. De keuzes die je maakt kunnen wel leiden tot een andere scene, maar de uitkomst van elk hoofdstuk is hetzelfde. En de game kent slechts drie verschillende eindes die nauwelijks van elkaar verschillen. Tot slot heeft Dustborn geen optie om een comic issue of een bepaald gedeelte opnieuw te spelen om bijvoorbeeld gemiste achievements/trophies te behalen. Maar zoals je merkt ben ik allesbehalve enthousiast over deze game en is een replay value dan ook onnodig.
Review gespeeld op: Xbox Series X
Conclusie
Dustborn
Dustborn schiet op veel vlakken tekort. De meeste personages zijn simpelweg niet boeiend en de game heeft een politiek tintje waar niemand van houdt. Het verhaal duurt 12 tot 15 uur om te voltooien, maar had beter 6 tot 8 uur kunnen duren. Zo worden de gesprekken soms saai met langdradige dialogen. Verder zijn de gevechten vrij eenvoudig en beschik je over de kracht van woorden, maar ben je soms verplicht één woord te gebruiken, omdat er dan geen andere opties zijn. Dustborn had ook wat technische problemen toen ik het speelde voor release, maar die zijn mogelijk inmiddels verholpen met een day one patch. De robots zien er heel droog uit, maar dat zorgt tenminste nog voor wat humor. De game heeft een simpel einde dat meer diepgang had mogen hebben. Helaas is het niet mogelijk om een bepaald hoofdstuk te herspelen, maar afgaande op mijn conclusie is dat ook niet nodig. Ondanks enkele positieve punten, zoals de artstijl, laat Dustborn als geheel weinig enthousiasme achter.
VOORDELEN
- Mooie comic book artstijl
- Paar grote locaties om te verkennen
- Robots zorgen nog voor wat humor
NADELEN
- Weinig boeiende personages en met name Sai is een vervelend en ongeloofwaardig personage
- Politiek tintje
- Vaak saaie en langdradige dialogen
- Keuzes hebben amper invloed op het verhaal
- Hoofdstukken herspelen niet mogelijk
Reacties