Life is Strange: Double Exposure is de nieuwste game in de LiS-franchise. De geliefde hoofdpersoon Max Caulfield uit deel 1 keert terug. Ze is ouder geworden en beleeft een nieuw avontuur. Ditmaal aan de Caledon University in Vermont. In het verhaal staat de mysterieuze dood van haar (nieuwe) beste vriendin Safi centraal en is het aan Max en haar superkrachten om dit te onderzoeken. Weet Life is Strange: Double Exposure voorgaande delen te overtreffen?
Twee weken geleden schreef ik een preview van Life is Strange: Double Exposure nadat ik de eerste twee chapters mocht spelen. In die preview ging ik al wat dieper in op Max’ terugkeer in de franchise en de activiteiten uit de eerste twee chapters. Nu ik de game heb uitgespeeld, kan ik een eindoordeel vellen en dat lees je terug in deze review.
Nieuw mysterie
Het belangrijkste element in een Life is Strange-game is natuurlijk het verhaal. Het is lastig om over het verhaal te praten zonder te spoilen, dus omschrijf ik sommige gebeurtenissen zo algemeen mogelijk. Zoals je weet staat het thema leven en dood altijd centraal in de Life is Strange-games en dat is in Double Exposure niet anders. Nadat Max’ (nieuwe) beste vriendin Safi in koelen bloede wordt neergeschoten in de sneeuw, moet Max achterhalen wie dit gedaan heeft. Ze gaat op onderzoek uit en ondervraagt mensen. Je bent als het ware detective aan het spelen. Maar naarmate het verhaal vordert, blijkt er iets heel anders aan de hand te zijn. Daar kom je vooral tegen het einde van chapter 3 achter. De laatste twee chapters verlopen dan ook op een andere manier en zijn spannender.
Nieuwe personages
Hoewel Max detective moet spelen, is ze niet alleen. Ze heeft nog altijd haar beste vriend Moses om zich heen en ook de leuke bar chick Amanda komt regelmatig voorbij. Andere personages die je spreekt zijn studenten zoals Diamond en Reggie en decanen die lesgeven aan de universiteit, zoals de vervelende professor Lucas Colmenero en de vrouw met de zware stem, Gwen Hunter. Verder leer je Loretta kennen, een chick met een eigen podcast die op gossips uit is, Safi’s moeder, Yasmin, die het hoofd van de universiteit is en Vinh, die voor haar werkt als assistent.
Bijna alle personages hebben een boeiend verhaal, maar later in de game leek het wel alsof bijna alle personages gay zijn. Ik snap dat Max als personage al sinds deel 1 uit 2014 lesbisch is, maar op een later moment lijkt de game zich steeds sterker op dit aspect te richten bij bijna alle personages. Hierdoor voelt het soms wat nadrukkelijk aanwezig, alsof de ontwikkelaar dit bewuster wilt benadrukken dan in deel 1. Dit kan sommige spelers de indruk geven dat het iets te veel de boventoon voert.
Max is leuker
Qua character is Max leuker geworden en niet meer zo naïef als in deel 1. Ook heeft ze sprankelende humor. Tel daar de geweldige voice-acting prestaties van actrice Hannah Telle bij op en je hebt een geweldig personage dat er ook nog eens stijlvol uitziet! Aan het begin van elke chapter kun je namelijk Max’ outfit wijzigen. En mocht je de Ultimate Edition van de game aanschaffen, dan ontvang je nog meer outfits, waaronder een cool Final Fantasy VII-outfitpack.
Nieuwe krachten
Max heeft haar tijdreiskrachten jaren niet gebruikt, maar in Life is Strange: Double Exposure krijgt ze plots twee nieuwe krachten. Dit zijn Shift en Pulse die je met de bumperknoppen van de controller gebruikt. De Shift-kracht laat Max naar een parallelle tijdlijn reizen waarin Safi nog blijkt te leven. Telkens kun je tussen de twee tijdlijnen reizen waarin Safi dood en levend is. Met de Pulse-kracht kun je in de tijdlijn waarin je je bevindt tijdelijk zien wat er in de andere tijdlijn gebeurt. Dit is soms een beetje puzzelen, maar eigenlijk vrij eenvoudig als je het eenmaal doorhebt. Zo is er een scene waarin Max een projector moet ’saboteren’ en een vriend in de andere tijdlijn ten raad vraagt. Door de Pulse-kracht te gebruiken, kan ze dus horen wat die vriend in de andere tijdlijn zegt en zo haar ‘sabotage’ uitvoeren.
Hoewel Max er in Life is Strange: Double Exposure nog altijd uitziet als een gewone studente, is ze officieel een Hannah Hellerton Artist in Residence” aan de Caledon University. Dit is een fictief ‘artist-in-residence programma’, waarbij Max de kans krijgt om op de universiteit te verblijven en te werken. De residentie is vernoemd naar Hannah Hellerton, een kunstenares die op jonge leeftijd overleed en ook de dochter was van een invloedrijke alumnus van de universiteit. Het Hellerton House is een verblijf op de universiteitscampus waarin Max in verblijft met uitzicht op een groot meer. Dus mocht je je tijdens het spelen van de game afvragen hoe een ‘studente’ als Max zich zo’n huis kan betalen, dan weet je dat dit deel uitmaakt van haar residentieprogramma!
Impactvolle keuzes
Het verhaal van Life is Strange: Double Exposure is verdeeld over vijf chapters die gemiddeld 2,5 uur duren. Persoonlijk heb ik er iets meer dan 10 uur over gedaan om de game uit te spelen. De game voelt aan alsof er evenveel cutscenes als gameplay aanwezig zijn, maar dat is natuurlijk logisch omdat de game om het verhaal draait. Een verhaal waarin je keuzes moet maken tijdens dialogen. Als je iemand spreekt, heb je twee tot vier vragen om uit te kiezen, maar als je een keuze moet maken, zijn er alleen twee opties.
Ook moet je in elke chapter een grote keuze maken die consequenties heeft voor het verhaal. Deze keuzes worden anders weergegeven, maar de moeilijkste keuze die ik moest maken was met de detective in chapter 3. Max moet leven met de gevolgen van de keuzes die ze maakt. Tegen het einde van chapter 4 moet je belangrijke keuzes maken. Het is echter nog niet duidelijk of de game meerdere eindes kent en hoeveel dat er dan zijn. Mocht je benieuwd zijn naar de keuzes van andere spelers? Dan krijg je zoals gewoonlijk aan het eind van elke chapter te zien hoeveel procent van alle spelers welke keuzes heeft gemaakt.
Bay or bae?
In chapter 1 wordt een vraag gesteld over Max’ beste vriendin Chloe, die we kennen uit het eerste deel en uit LiS: Before the Storm. Je moet dan een keuze maken of jullie uit elkaar zijn gegaan, of dat ze is overleden. Dit heeft natuurlijk te maken met welk einde je had in de eerste Life is Strange-game. Zelf koos ik voor het eerste antwoord, en gedurende de game krijgt Max soms flashbacks naar de tijd met Chloe. Maar ze onderhoudt nog altijd contact met haar en je kunt hun gesprekken teruglezen op Max’ telefoon. De telefoon is meer een extraatje als je meer lore over Chloe en andere personages wilt. Zo gebruikte ik de telefoon in de eerste twee episodes nauwelijks, maar vanaf chapter 3 wordt je een paar keer verplicht om een berichtje te verzenden naar andere personages.
Verder kun je op de telefoon een social media platform genaamd Crosstalk gebruiken. Hier post Max automatisch foto’s als ze een foto van iemand maakt met haar fotocamera. Hiervoor kun je ook een achievement/trophy krijgen, evenals het vinden van (in totaal 20) losse polaroids in de wereld die als collectibles dienen.
Gedetailleerde game
Grafisch ziet Life is Strange: Double Exposure er beter uit dan LiS: True Colors. De bar waar de personages regelmatig rondhangen is mooi vormgegeven en het is bizar om te zien hoeveel objecten zo gedetailleerd zijn uitgewerkt. Van de bureauaccessoires en kerstdecoratie tot aan de navigatiebordjes en de koffiezetapparaat in de FAB toe. De belichting en lichtinval zien er realistisch uit en ondanks de duistere ondertoon van de game, ziet Life is Strange: Double Exposure er zo nu en dan ook kleurrijk uit. De finishing touch voor de sfeer van de wereld is de soundtrack, die heel relaxt is en goed bij de game past. Hoewel de soundtrack ook die duistere ondertoon bevat, is de relaxte vibe deels te vergelijken met de soundtrack van deel 1.
“Een spannende verhaalopbouw”
Kanttekeningen
Life is Strange: Double Exposure kent een spannende verhaalopbouw en gaandeweg leer je steeds meer. Zelfs gebeurtenissen uit het eerste deel komen plots terug, maar is dat wel wat het lijkt? Later komt Max erachter dat ze niet de enige is met krachten en dat wordt heel spannend. Op een gegeven moment moet je ook iemand achtervolgen en waarom de game “Double Exposure” heet, wordt later in de game ook beantwoord.
Life is Strange: Double Exposure zet dus een spannend verhaal neer en ziet er grafisch erg goed uit. Echter zijn er een paar minpuntjes. Zo ziet Max’ haar er opeens heel raar en onrealistisch uit als ze met Moses praat in chapter 3, terwijl ze verder als character wel realistisch en natuurlijk uitziet. Daarnaast traden er soms lipsync-problemen op in latere chapters en worden soms aan het begin van cutscenes nog textures ingeladen. Op zich zijn dit geen grote problemen en gezien ik de game voor release heb gespeeld, brengt de ontwikkelaar waarschijnlijk nog een patch uit in deze releaseweek.
Review gespeeld op: Xbox Series X
Bestel Life is Strange: Double Exposure bij Bol.com
Conclusie
Life is Strange: Double Exposure
Life is Strange: Double Exposure is een geslaagd deel in de franchise. De game kent een spannende verhaalopbouw en houdt je geboeid om achter het mysterie van Safi’s dood te komen. Het is tof om te zien dat Max en diens stemactrice terugkeren. De andere nieuwe personages hebben een boeiend verhaal. Echter voelt het later in de game aan alsof bijna alle personages gay zijn en de game dit meer bewuster wilt benadrukken dan in deel 1. De nieuwe Shift en Pulse-krachten en de parallele tijdlijn zijn erg tof, maar daar komen ook de nodige grote keuzes bij kijken die consequenties hebben voor het verhaal. Verder ziet de game er grafisch mooi uit en zijn veel objecten gedetailleerd uitgewerkt. Tot slot maakt de relaxte soundtrack de sfeer compleet. Afgezien van een paar technische foutjes is Life is Strange: Double Exposure een vermakelijke game.
VOORDELEN
- Spannend verhaal
- Terugkeer van Max Caulfield en diens stemactrice
- Shift en Pulse-krachten zijn tof
- Ziet er grafisch goed en gedetailleerd uit
- Relaxte soundtrack
NADELEN
- Geeft soms het gevoel alsof bijna alle personages gay zijn
- Soms lipsync-problemen en in te laden textures
- Behaald niet de top 3 beste LiS-games
Reacties