Review: Until Dawn Remake – PS4-klassieker in modern jasje

Destijds speelde ik de PS4-versie van Until Dawn voor release op een evenement. Onze Beastofdestruct reviewde de game toen, en eerder dit jaar ging ik ook aan de slag met de PS4-versie, gezien ik al enige tijd een PS5 bezit. De Until Dawn remake verscheen op 4 oktober, maar door de najaarsdrukte van gamereleases kon ik hem pas afgelopen week eindelijk spelen. De remake ziet er grafisch verfrissend uit, maar gaat je als speler niet omver blazen.

Grootste veranderingen

Op het eerste gezicht is te merken dat de openingsscène iets is uitgebreid met een paar extra shots. De beeldverhouding is ook aangepast van standaard 16:9 breedbeeld naar een filmverhouding van 2:39:1, waardoor je de game met twee zwarte balken speelt. Alleen kan deze optie ook worden aangepast naar de gebruikelijke 16:9 via de instellingen. Andere veranderingen in de Until Dawn Remake zijn de toevoeging van DualSense-controllerfuncties zoals haptic feedback in de triggers wanneer je een keuze moet maken, en ook de interface is moderner gemaakt. Zo ziet het ontwerp van het ‘keuze maken’-scherm er iets anders uit, evenals het ‘Don’t move’-icoontje op momenten dat je de controller tijdelijk niet mag bewegen.

Verder zijn er meer opties in de instellingen, waaronder moderne toepassingen zoals de lettergrootte en de grootte van QTE-icoontjes. Ook de bewegingsonscherpte, filmkorrel en een cinematisch kleureneffecf kunnen worden aangepast. Maar daarnaast kun je er nu zelfs voor kiezen om QTE’s en het ‘Don’t move’-gameplayaspect automatisch uit te laten voeren, waardoor dus de uitdaging en het grootste gameplayelement verdwijnt. Tot slot is de soundtrack vernieuwd en is dit vooral te horen in de themesong die ook afspeelt als je de game op je PS5-dashboard hebt geselecteerd.

De nacht overleven

Ondanks de uitgebreidere shots is het verhaal hetzelfde gebleven. Met als extraatje een cutscene die volgt na de eindcredits waarover geen spoilers. Mocht je niet bekend zijn met het origineel; in Until Dawn verblijft een vriendengroep van acht personages in een hutje in een bosgebied van de fictieve locatie Blackwood Mountain in Alberta, Canada. Als in de openingsscène twee andere personages om het leven komen, keert de groep een jaar later terug naar het hutje voor een reünie en herdenking. Dit is waar chapter 1 begint. In zo’n acht uur tijd speel je tien chapters, waarbij je steeds een ander personage uit de vriendengroep bestuurt. De groep bestaat uit Sam, die de beste vriendin was van een van de twee personages die in de proloog om het leven kwamen, Josh, die de broer is van de twee overleden personages, de twee koppels Jess en Mike en Emily en Matt, en tot slot Chris en Ashley, die elkaar leuk vinden.

Het verhaal draait om het maken van keuzes en elke keuze heeft invloed op de toekomst. Dit zogeheten butterfly effect, dat gepaard gaat met quick-time events, kan ervoor zorgen dat personages sterven of erin slagen de nacht te overleven. De dood staat namelijk centraal in het verhaal omdat de groep tijdens de nacht wordt opgejaagd door een mysterieuze killer. Daarnaast duiken ook de horrorwaardige clichés op zoals monsters en een “I told you so” mannetje dat de groep waarschuwt voor het gevaar dat buiten de hut op de loer ligt. Aan jou als speler de taak om zoveel mogelijk personages de nacht te laten overleven.

“Als je het origineel al had gespeeld dan gaat de remake je niet omver blazen buiten het feit dat het er grafisch verfrissend uitziet”

Aan het eind van elke chapter zit je bij ene Dr. Hill in zijn kantoor en moet je keuzes maken op basis van afbeeldingen die je voorgeschoteld krijgt. Dit lijkt in begin weinig toe te voegen aan de game, maar pas later wordt duidelijk welk personage het is dat bij Dr. Hill zit. Ja, het verhaal heeft een plottwist, maar is ook clichéwaardig. Er wordt gezegd dat de game 256 eindes heeft, maar dat heeft te maken met welk personage op welk moment sterft. De game kent echter maar één echt einde en zonder al te veel te spoilen kan ik zeggen dat dit altijd het einde bij het hutje is waar het ‘Don’t move’-element weer voorbij komt, waarna de eindcredits over je scherm rollen. Als je het origineel al had gespeeld dan gaat de remake je niet omver blazen buiten het feit dat het er grafisch verfrissend uitziet en wat interface vernieuwingen heeft ondergaan. Dit terwijl het origineel er destijds al mooi uitzag voor zijn tijd en zelfs jaren na release een mooie game was.

Until Dawn Remake review screenshots

1 van 7

- +

Totempalen verzamelen

Gedurende het verhaal lopen de personages door het gebied rond het hutje. Sommige personages lopen door een bosgebied, anderen belanden in een schuur en weer anderen verkennen de kelder van het hutje. Het is een sneeuwachtige nacht en terwijl je rondloopt, kom je wel eens een verborgen pad tegen waar aan het einde een totempaal ligt. Deze totems bevatten een voorspellingsfilmpje waarin je de mogelijke doodsoorzaak van een personage ziet.

Waar het origineel 30 totems had, bevat de Until Dawn remake maar liefst 36 totems, waarbij die laatste zes totems deel uitmaken van een nieuw totemtype genaamd Hunger Totems. Sommige voorspellingsfilmpjes zijn anders en ook zijn er een paar totems verplaatst. Helaas is het onderzoeken van de totems een stuk vervelender geworden. Je moet de totem in de hoogte draaien met de linkerstick en als de achtergrond donker wordt moet je de totem in de breedte draaien om de voorspelling te zien. In het origineel ging dit makkelijker door de totems simpelweg op te rapen met de rechtertrigger en met de rechterstick om te draaien.

Naast de totems zijn er ook veel clues te vinden. De clues zijn meer collectibles en voegen wat extra dialoog en een stuk achtergrondverhaal toe aan de game. Als je echt geïnteresseerd bent in het clichématige verhaal of een echte trophyhunter op PlayStation bent, dan is het leuk om de clues te verzamelen, maar buiten dat gaat dit je game ervaring niet veranderen. De clues zijn onderverdeeld in drie cluelines genaamd Mystery Man Clueline, 1952 Clueline en Twins Clueline.

Until Dawn Remake review screenshots

1 van 4

- +

Verbeterde camerastandpunten

Qua gameplay-elementen is het schieten hetzelfde gebleven, maar zijn de camerastandpunten tijdens het lopen verbeterd. Waar het origineel nog wel eens last had van houterige camerastandpunten, is dit in de remake aangepakt met een moderne third-person camera met vaste en over-the-shoulder-camerastandpunten. Waar de Until Dawn Remake echter wel tegenaan loopt, zijn enkele lipsync-problemen die vooral in episode 3 voorkomen. Daarnaast kon je in het origineel het “previously on”-filmpje niet skippen, waarin je een recap kreeg van de gebeurtenissen uit de eerder gespeelde chapters. Alleen in de Until Dawn remake zijn er helemaal geen “previously on”-filmpjes als je de game weer opstart. Ondanks de verbeteringen is veel hetzelfde gebleven, maar kent de Until Dawn remake ook wat gebreken.

Geen couch co-op

Het grootste gebrek is overigens couch co-op. Until Dawn is oorspronkelijk ontwikkeld door Supermassive Games. Dit was zelfs hun eerste game ooit toen het in 2015 uitkwam voor PS4. Inmiddels kennen we deze Britse ontwikkelaar ook van The Dark Pictures Anthology, The Quarry en het in september verschenen, op Day by Daylight-gebaseerde game, The Casting of Frank Stone, waarover we deze double-review schreven.

De Until Dawn remake is ontwikkeld door Ballistic Moon. Ook een nieuwe Britse ontwikkelaar. Waar de latere games van Supermassive draaiden om couch- en online co-op, bevatten zowel het origineel als de remake van Until Dawn enkel een singleplayer-modus. Dit is best teleurstellend, gezien het concept van couch co-op vrij eenvoudig kan zijn, waarbij ieder een reeks personages bestuurt en je de controller telkens aan elkaar doorgeeft als jouw personage aan de beurt is. Het is dan ook jammer dat dit niet is toegevoegd aan de Until Dawn Remake.

Review gespeeld op: PlayStation 5

Bestel de Until Dawn Remake bij Bol.com