Vanaf het eerste moment maakt DOOM: The Dark Ages duidelijk: dit is geen DOOM Eternal 2. Waar eerdere delen zich afspeelden in technologisch ver ontwikkelde werelden, trekt deze game de Slayer eeuwen terug in de tijd. De scifi-basis op Mars maakt plaats voor een brute middeleeuwse setting vol kastelen, kerkers en open slagvelden. Er is duidelijk veel aandacht besteed aan de wereld. Nog steeds zijn er sci-fi-elementen, waaronder futuristische wapens en mech-voertuigen. En het is misschien ook een persoonlijke voorkeur, maar deze unieke blend vind ik veel beter passen bij DOOM.

Waar eerdere DOOM-games vooral het verhaal negeerden, kiest DOOM: The Dark Ages voor een filmische aanpak. Levels starten en eindigen met uitgebreide cutscenes, dialogen en lore dumps. Dat is op zich een mooie ontwikkeling, want een prequel mag juist de tijd nemen om de wereld verder uit te diepen. Toch laat het verhaal ook steken vallen. In plaats van een ontembare kracht die alles verplettert, voelt de Slayer in dit deel soms aan als een wapen dat door anderen wordt beheerst en ingezet. In sommige cutscenes komt hij meer over als een agressieve hond dan als de angstaanjagende Slayer. Dit ondermijnt deels de iconische status van het personage.

De grootste verandering in DOOM: The Dark Ages zit in het tempo. DOOM (2016) en DOOM Eternal waren intense, fast-paced shooters waarin je constant in beweging moest blijven. Ammo en health kreeg je alleen door op vijanden af te stormen en ze genadeloos neer te hakken. Even stilstaan en op adem komen was geen optie. Het leverde een adrenalinekick op die tot de eindcredits aanhield.

In DOOM: The Dark Ages is dat anders. De Slayer is niet langer een razendsnelle jager, maar voelt eerder aan als een tank: log, zwaar, krachtig. In dit deel heb je ook een iconisch nieuw wapen in middeleeuwse stijl tot je beschikking, de Shield Saw. En deze toevoeging heeft behoorlijke impact op de gameplay. Het speelt een centrale rol in gevechten en zorgt voor extra diepgang waarbij timing cruciaal is. In plaats van rennen en springen, draait het nu om blocken, parryen en counteren met je schild, dat je bovendien kunt werpen om vijanden te doorklieven. Het is een interessante toevoeging en een verschuiving in gameplay die de gevechten ritmischer maakt, maar tegelijkertijd wat van de oorspronkelijke vaart wegneemt.

Verder biedt DOOM: The Dark Ages een brede selectie aan wapens, elk met unieke eigenschappen en alternatieve vuurstijlen. Sommige toevoegingen beïnvloeden je melee-aanvallen, andere versterken juist je parry-mogelijkheden. De variatie nodigt uit tot experimenteren, wat de gameplay veelzijdig maakt en uitnodigt tot meerdere playthroughs.

Een andere opvallende verandering is de manier waarop je aan resources komt. Je bent veel minder afhankelijk van Glory Kills. In voorgaande delen kon je, als een vijand laag leven had, hem in één beweging executeren om leven en munitie terug te krijgen, essentieel om in leven te blijven. In DOOM: The Dark Ages liggen er veel meer pickups op het strijdveld verspreid, waardoor wegrennen ook gewoon een optie is. En dat verandert het gevoel. Waar je vroeger paniekerig op je vijanden afstormde om te overleven, kun je nu achterover leunen, afstand houden, en rondlopen tot je weer vol zit. Voor sommigen misschien welkom. Fans van Quake, met zijn zwaardere, meer methodische stijl, voelen zich hier wellicht juist helemaal in thuis. Voor fans van Doom (2016) en DOOM Eternal voelt het mogelijk als een stap terug in intensiteit.

Een van de grootste toevoegingen in DOOM: The Dark Ages zijn de Atlan Mech en de Mech Dragon, die de schaal van het conflict flink vergroten. De Atlan Mech en Mech Dragon zijn nieuwe, gigantische voertuigen waarmee je als Slayer demonische titanen bestrijdt en op een cybernetische draak vliegt. Ze voegen visuele spektakels en epische schaal toe aan de wereld, waardoor het gevoel dat je midden in een mythische oorlog staat wordt versterkt. Als concept zijn ze erg interessant, maar qua gameplay zijn ze helaas een minder geslaagde toevoeging.

Zowel de Atlan Mech als de Mech Dragon voelen beiden gameplay-technisch oppervlakkig en repetitief. De Atlan Mech mist de snelheid en flexibiliteit die DOOM’s combat normaal gesproken zo krachtig maakt. Een titanenreus om mee te vechten klinkt episch en spectaculair, maar in werkelijkheid voelt de combat in de mech traag, voorspelbaar en weinig uitdagend. Ook de Mech Dragon, hoe spectaculair hij er ook uitziet, vervalt in repetitieve momenten. De mech-secties voelen traag, stijf en ouderwets. Geen adrenaline, weinig uitdaging. Het zijn afwisselingen in tempo, bedoeld om de gameplay-loop te doorbreken en het verhaal vooruit te stuwen, maar ze voelen eerder als een pauze dan als hoogtepunten.

En dat is de vraag die ik mezelf steeds vaker stelde tijdens het spelen van DOOM: The Dark Ages: voor wie is deze game bedoeld? Voor de fans die vorige delen hebben gespeeld? Of voor een breder publiek dat meer verhaal en variatie wil? De game lijkt beide groepen te willen bedienen, maar dat zorgt soms voor wrijving.