Het is een puzzel platformer door en door dat een standaard ritueel heeft in het doorlopen van de levels. Je wordt geïntroduceerd aan de setting en probeert het level te doorlopen terwijl je de prachtig gedetailleerde omgeving goed tot je neemt. Langzaam worden gevaarlijke situaties en een eindbaas toegevoegd.

Deze boogeymen geeft de serie zijn karakter. Iedere boogeyman heeft speciale kenmerken die zijn level uniek maakt. In het origineel moest je langs een blind monster sluipen, maar werd je vervolgens in situaties geplaatst waar een krakende vloer het onmogelijk maakte. In diens DLC-uitbreiding was er een zeemonster waar je snel moest proberen omheen te springen en zwemmen. Dit zijn slechts enkele voorbeelden, en ook in dit deel gaat de creativiteit weer verder.

Pas op dat je niet betrapt wordt door de boogeymen

Mono en Six

Het verhaal in Little Nightmares is altijd erg vaag gehouden. Er wordt geen woord gesproken in Little Nightmares II en daarom is het allemaal open voor interpretatie. De meeste levels die je doorloopt dragen ook weinig bij aan de ontwikkeling van het verhaal en fungeren voornamelijk tot opbouwen van de wereld om de personages heen. Maar het gebrek aan vriendelijke volwassen personages doet vermoeden dat ieder kind uiteindelijk bezwijkt aan de slechtheid van de wereld waarin zij zich bevinden.

In dit deel speel je als Mono, die samen met het hoofdpersonage uit het vorige deel, Six, de kwaadaardige wereld van Little Nightmares moet trotseren. Wat wel opvallend is, is het gebrek aan Nomes. Deze kleine personages werden geïntroduceerd in het origineel en waren één van de weinige goedaardige personages en brachten extra diepgang in het puzzel element. In dit deel ben je volledig afhankelijk van Six. Het spel ontbreekt aan andere vriendelijke personages. Echter voegt Six weinig toe qua gameplay. Haar toevoeging is met name verhaalgedreven. Verder dient zij voornamelijk als een ladder om spelers naar hogere gebieden te gooien die net buiten handbereik zijn.

Mono loopt samen met Six rond. Het hoofdpersonage uit het vorige deel

Trial and error

Over gameplay gesproken, Mono onderscheidt zich van Six op enkele vlakken. Mono is veel meer confronterend dan het hoofdpersonage uit het vorige deel. Wat Mono uniek maakt is zijn mogelijkheid om bepaalde voorwerpen te kunnen gebruiken als wapen. Denk bijvoorbeeld aan een hakbijl om een muur mee in te slaan, of een pijp om kleinere vijanden mee aan te vallen.

Alhoewel Little Nightmares II je veel meer in strijd gooit met kleinere vijanden, levert dit ook enige frustratie op. Vijanden zijn erg precies en de kleinste fout wordt direct afgestraft. De gameplay lijkt minder geschikt voor deze agressieve situaties. Ook vluchten kan redelijke frustratie leveren. In vrijwel het hele spel word je aangeleerd dat vluchten geen optie is. Vijanden zijn veel sneller en kunnen je in één klap uitschakelen. Regelmatig word je ook in situaties gegooid waar je direct moet wegrennen. De kleinste vertraging betekent dat je personage om het leven komt. Fight or flight is geen optie. Little Nightmares II dwingt je om zijn levels te leren. Trial and error is een groot deel van de gameplay van de Little Nightmares-franchise.

Mono kan bepaalde voorwerpen gebruiken als wapen

Goed instapmoment

Verder is Little Nightmares II op gebied van graphics en gameplay erg vergelijkbaar met het vorige deel. De enige teleurstelling die fans van het origineel te wachten staat, zijn de eindcredits die na ongeveer 6 uur op het scherm verschijnen. Nieuwe spelers hebben de mogelijkheid om in dit deel, het origineel, of diens DLC-uitbreiding in te stappen. De verhaalopbouw is zo goed geregeld dat momenteel elk deel in de franchise een goed instapmoment biedt.

“De verhaalopbouw is zo goed geregeld dat momenteel elk deel in de franchise een goed instapmoment biedt”

Betrapt

Gelukkig zijn de respawnpoints redelijk goed geplaatst. Slechts zelden had ik dat ik behoorlijk wat progressie kwijtraakte. Zo word je als speler direct weer in de actie gegooid. Ook is er zeker nog voldoende ruimte voor creativiteit. Zo werd ik gedurende de missie die zich afspeelt op een schoolterrein geforceerd om langs diens boogeyman te sluipen. Nadat ik op het laatste moment toch betrapt werd, kon ik gelukkig nog net de lift behalen die me naar het volgende gedeelte bracht. Echter zijn deze situaties erg gering omdat je als speler altijd met een behoorlijke achterstand speelt. Aangezien Mono in één klap kan worden verslagen, is de kleinste fout al dodelijk. Als speler moet je je best doen om het spel zijn vastbesloten pad te doorbreken.