Post Trauma is een survivalhorrorgame die qua opzet behoorlijk lijkt op Silent Hill. Je speelt als meerdere personages die zichzelf vinden in een soort psychologische gevangenis. Het spreekwoord ‘beter goed gejat dan slecht verzonnen’ is hierbij van toepassing.

Post Trauma bevat combat, maar de nadruk ligt voornamelijk op de atmosfeer. En met name op het oplossen van de verschillende puzzels. In het eerste level ontwaakt Roman, een van de hoofdpersonages, in een metrostation en direct kreeg ik flashbacks naar Silent Hill 4. Leuk feit, tijdens mijn hands-on sessie op gamescom hebben Roberto Serra en ik beide gesproken over onze liefde voor die game.

Niet verrassend dus dat ik tijdens het spelen van Post Trauma meerdere keren nostalgische flashbacks kreeg naar Silent Hill 4. Het metrostation dient dan ook een beetje als tutorial, want de puzzels waren hier best wel simpel uit te vogelen. Verwacht absoluut geen makkelijke game, want ik heb bij een paar puzzels toch echt flink moeten kraken. Met name de go fast-puzzel heeft mij behoorlijk wat haar laten verliezen.

Post Trauma heeft echt een ongelofelijke cinematografie en ik heb meerdere keren met een open mond naar het scherm zitten kijken. De art direction is op bepaalde plekken echt van de bovenste plank. De mix van kleuren en objecten, gecombineerd met een paar ooghoeken die behoorlijk onorthodox zijn, verdient een applaus.

Echter is Post Trauma bijzonder donker, en op bepaalde plekken gewoon onzichtbaar. Ik heb overal in de opties gezocht naar een brightness-instelling, maar die was (ten tijde van het schrijven van deze review) onvindbaar. Dit maakte het op momenten praktisch onmogelijk om te zien waar ik naar aan het kijken was. Hopelijk wordt dit in de toekomst aangepakt, want het was een lichte frustratie tijdens mijn speelsessie met de game.

Post Trauma bevat vijf acts, en over het algemeen zijn alle levels goed vormgegeven. Helaas zakte de game in de tweede helft van act vier een beetje af. De pacing was voor mijn gevoel een beetje off. Daarentegen moet ik wel zeggen dat ik enorm heb genoten van de final boss. Iets wat een behoorlijke callback was naar een underrated boss fight uit een underrated game uit het verleden. Big Credits!

In de vijf hoofdstukken van Post Trauma speel je met drie verschillende personages die zich een weg moeten vinden uit de surrealistische wereld waarin zij zich bevinden. De game is niet bang om te experimenteren, want meteen in het tweede level verandert de game in een first-person horrorverhaal. Hier speel je als het tweede personage genaamd Carlos, een politieagent die wakker wordt in een twisted versie van zijn politiebureau. Het laatste speelbare personage is een meisje genaamd Freya, en zij is niet in staat om zichzelf te verdedigen. Dit riep bij mij ook herinneringen op naar games zoals Haunting Ground.

Later in de game speel je een sectie met een over the shoulder camera à la Resident Evil 4. Ik weet niet of het de oorspronkelijke intentie van de game was, maar voor mij voelde het als een eerbetoon aan het genre en de verschillende generaties gameplay die we hebben gehad. Elke stijl heeft een tijd als koning gehad en meerdere “klonen” in het leven geroepen, en ze krijgen allemaal eventjes een spotlight in Post Trauma.

De soundtrack biedt ook een homage aan het werk van componist Akira Yamaoka. Het was een genot om naar te luisteren, en componist Myuu heeft echt geweldig werk geleverd met het creëren van een muzikale ambiance die perfect bij de game past. Vooral het nummer dat tijdens de final boss speelde was echt geweldig!

Zoals gezegd was Twitter mijn (en ik denk ook voor de meesten van ons) eerste kennismaking met Post Trauma. Dit is waar veel indie-games de nodige exposure krijgen om hun publiek te bereiken. Ik beschouw mezelf als een goed voorbeeld hiervan, want deze game ligt qua opzet precies in mijn straatje. Maar Post Trauma kreeg een enorme boost in exposure dankzij een ‘world premiere’-trailer bij The Game Awards 2022.

Dit is natuurlijk een enorme kans voor een kleine studio en een indie-game om een gigantisch publiek te bereiken, maar ik ben bang dat dit ook de nodige verwachtingen schept. Aangezien ik al van het bestaan van Post Trauma af wist, lagen die bij mij een stuk lager. Ik was bekend met de omvang van de studio, de gedachte en liefde achter de game, dus mijn verwachtingen waren realistisch. Toch denk ik dat er veel mensen zijn die, juist vanwege deze aankondiging tijdens The Game Awards, onterecht (en onbedoeld) hoge verwachtingen hadden van Post Trauma.

Waar Post Trauma in excelleert, is in het oproepen van nostalgische herinneringen. De gameplay is een ouderwets model verstopt in een moderne coating. Dat is leuk voor de nichegroep van gamers die met deze speelstijl zijn opgegroeid, maar jammer genoeg is het niet iets wat voor de mainstream gamer. Het genre is helaas voorbijgegaan aan de puzzels.

Gamers van tegenwoordig willen meer actie. Neem bijvoorbeeld de remakes van de Resident Evil-games, maar ook de remake van Silent Hill 2 heeft eraan moeten geloven. De focus ligt tegenwoordig meer op de combat dan op de atmosfeer en de puzzels, wat het reviewen van deze game best moeilijk maakt. Ik ben iemand die van beide soorten kan genieten, en ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik geen verlangen heb naar de oudere stijl van survivalhorrorgames, dus wat mij betreft is Post Trauma een winnaar. Toch kan ik deze game niet aan elke survivalhorror liefhebber aanraden.