Ik moet toegeven dat dit een karig gamejaar was met releases van games die mij aanspreken. Ik ben geen Elden Ring-, Final Fantasy-, Helldivers- of Persona/Metaphor-achtige speler en ik hou ook niet van alle soorten indies, wat betekent dat je Balatro of Neva een keer niet in een lijstje tegenkomt, dus dan blijven er andere titels over waarmee ik mij heb kunnen vermaken.

Toch had ik, net als voorgaande jaren, moeite om mijn top 5 samen te stellen. Mijn lijst neem ik altijd heel serieus en ik kijk zowel naar de kwaliteit van de game als naar mijn persoonlijke herinneringen die ik aan een game heb, wat ertoe kan leiden dat de ene game plek 5 verdient en de andere toch op plek 4 belandt. Maar zoals elk jaar is het ook mij weer gelukt een top 5 samen te stellen en voor het eerst bestaat mijn top 5 allemaal uit games die ik zowel uitgespeeld als gereviewd heb. Hier komt ie:

5. Senua’s Saga: Hellblade II

Senua’s Saga: Hellblade II is het lanverwachte vervolg op Hellblade: Senua’s Sacrifice uit 2017. Het is een toffe cinematische ervaring met erg goede overgangseffecten van cutscenes naar gameplay. Op het gebied van gameplay moet je soms een beetje puzzelen met symbolen en bevat het net als het origineel eenvoudige gevechten. Senua’s Saga: Hellblade II staat voor mij op nummer 5 omdat het de kortst durende game in mijn top 5 is en ik er na iets langer dan een avondje doorheen was. Desalniettemin is dit de perfecte duur voor de trip die je beleeft. De game maakt namelijk net als het eerste deel gebruik van binaurale audio, waardoor het geluid heel realistisch klinkt. En laat het geluid nou net bestaan uit stemmen die Senua in haar hoofd hoort, waardoor de audio niet mind, maar earblowing is! Mijn Hellblade II review check je hier.

4. Warhammer 40k: Space Marine 2

Warhammer 40k: Space Marine 2 is een heerlijke game die draait om de gameplay en vermaak. Het doet me denken aan de goede oude tijd van de Gears of War-games en eigenlijk aan de meeste shooters uit de Xbox 360-tijden die zo’n beetje tussen 2006 en 2011 uitkwamen. Het is lekker bloederig, bevat een standaard campaign van zo’n acht vermakelijke uren en heeft ook een actieve multiplayer community met nog eens een co-op modus met aparte missies. Wat wilt een gamer nog meer? Als dat nog niet genoeg is, staat er voor komend jaar nog genoeg content op de planning met nieuwe missies, modi, wapens, vijanden en meer. Check hier mijn Space Marine 2 review.

3. Silent Hill 2 Remake

Samen met Alan Wake 2 (waarvan ik vorige maand de Deluxe Edition reviewde) zijn dit mijn eerste ervaringen met survival-horror games waarin ik het genre begin te waarderen. Dit begon vorig jaar december toen ik Alan Wake 2 speelde, maar nu ook met Silent Hill. Binnen de redactie hebben we het vaak erover dat je gamesmaak verandert als je ouder wordt en ook voor mij is dit het geval als het aankomt op het survivalhorrorgenre.

Het constant waakzaam moeten zijn voor monsters en mannequins die vanuit het niets uit een ruimte kruipen en je aanvallen, en het hele verhaal met James’ zoektocht naar zijn overleden vrouw Mary steekt erg goed in elkaar. Voeg daar de personages, de sfeer en de soundtrack bij op en je hebt een fantastische survivalhorror-game die een remake is van een 23 jaar oude game. Voor iemand die het origineel nooit heeft gespeeld, kan ik de remake zeker waarderen en dat er veel interesse is voor de game, hebben we ook gemerkt. Zo is onze triple-review van de Silent Hill 2 remake maar liefst het meest gelezen artikel op SideScroller ooit!

2. Rise of the Ronin

We naderen bijna mijn GOTY van 2024, maar voordat het zover is moet ik de topgame Rise of the Ronin benoemen. Het viel me op dat deze game kort na release van iedereens radar verdween. En dat terwijl het een erg toffe open wereld game is! Rise of the Ronin speelt zich af in het 19e eeuwse Japan tijdens de Bakumatsu-periode. De game is ontwikkeld door Team Ninja (bekend van Dead or Alive, Ninja Gaiden, Nioh en Wo Long: Fallen Dynasty). Het is hun meest toegankelijke game en voelde voor mij aan als Assassin’s Creed in Japan (dat in februari met AC: Shadows overigens echt lijkt te gebeuren). Dat werd ook gezegd over Ghost of Tsushima, dus als je die game hebt gespeeld, moet je eigenlijk wel Rise of the Ronin spelen!

Ik gaf Rise of the Ronin maar liefst een 9.3 in mijn review, waarbij ik zei dat Rise of the Ronin ’een uitgebreid combat systeem bevat dat goed is uitgewerkt met veel soorten wapens en vechtstijlen.’ En dat ‘de gameplay heel smooth is’. Er zijn veel activiteiten verspreid over de drie steden in de game. Dit betekent dat je drie verschillende maps hebt en een verhaal van 23 uur. Wil je alles uit de game halen? Dan ben je ruim 70 uur zoet. Het verhaal, de goed uitgewerkte personages, de sfeer en het aantal uren dar de game duurt en dat ik erin heb gestoken, dragen ertoe bij dat ik meer herinneringen heb aan Rise of the Ronin dan aan bovenstaande games.

1. Call of Duty: Black Ops 6

Call of Duty: Black Ops 6 is mijn GOTY van 2024! Waarom GOTY? Omdat de franchise weer helemaal terug is! Alles steekt goed in elkaar en de game zit boordevol content. De multiplayer is erg vermakelijk met diverse modi en toffe maps. Ook vinden regelmatig community events of seasonal events plaats. Zombies keert terug naar round-based zombies en de GobbleGums uit Black Ops III zijn ook weer terug. De campaign bevat nieuwe en terugkerende personages uit Cold War en zit ook erg goed in elkaar met missies die zich in diverse landen afspelen. Verder voegt Black Ops 6 een aantal vernieuwingen toe, zoals de Omnimovement-mechanic, het Equipment Wheel in de campaign en Augments in Zombies. Daarom beoordeelde ik Black Ops 6 in mijn review met een dikke 9. Ondertussen heb ik ook meer uren in Black Ops 6 zitten dan in Rise of the Ronin! En dat voor iemand die hiervoor een decennium lang geen multiplayer heeft gespeeld.

Eer voor de nèt-nietjes

Natuurlijk zijn er nog veel meer games die ik in 2024 heb gespeeld, waarvan er veel ook in 2024 zijn uitgekomen. Dit zie je onder andere terug in de hoeveelheid games die ik het afgelopen jaar gereviewd heb op SideScroller. Toch zijn er een paar games die mijn top 5 niet hebben gehaald, maar waar ik me wel redelijk mee heb vermaak. Zo heb ik met Beastofdestruct een avond lang The Casting of Frank Stone gespeeld. Het was geen topgame, maar het was wel leuk om weer een avondje een couch co-op game gespeeld te hebben. Daarnaast ging ik begin dit jaar aan de slag met zowel The Last of Us Part 1 Remake als The Last of Us Part II Remastered op PS5, waarbij ik die laatste ook reviewde en met een 8.0 beoordeelde. Twee games die erg goed in elkaar steken en erg vermakelijk zijn, maar als ik het origineel van beide games destijds had gereviewd, had ik het niet hoger dan een 9.0 gegeven. De hype en het de hemel in prijzen van deze franchise vind ik dan net weer te overdreven. Enfin, ieder zijn meug zou ik dan maar zeggen.

Ook de indies Nobody Wants to Die en Still Wakes the Deep verdienen een eervolle vermelding. Beide games mogen dan wel weinig gameplay bevatten, ze zetten wel een toffe sfeer neer met een spannend verhaal. Een andere indie-game die wel gameplay bevat en zelfs genomineerd was voor een Games for Impact award bij The Game Awards is Indika. In mijn review beoordeelde ik Indika met een 7.7. Indika is ontwikkeld door de Russische-ontwikkelaar Odd Meter, die na de invasie in Oekraïne had besloten Rusland te verlaten en de ontwikkeling van de game vanuit het buitenland te voltooien. De game is uitgegeven door het Poolse 11 bit studios en werd over het algemeen positief ontvangen met een gemiddelde Metascore van 80 door critici en 7.0 door de community. ‘Het is een eenvoudige game met variërende locaties en afwisseling in gameplay door middel van 2D 8-bit missies die soms een beetje uitdagend zijn, waarbij de meeste puzzels niet moeilijk zijn en de controls vrij eenvoudig’. Zei ik in mijn review.

Meer top 5-lijstjes

Benieuwd naar de top 5 van onze andere redactieleden? Deze verschijnen ook in de komende dagen en de linkjes komen na publicatie hieronder te staan:

Top 5 games van 2024 – DEI over de knie – Ricardo